Κύριε διευθυντά
Προ ημερών, φθάνοντας στο σπίτι μας στην Απολλωνία της Σίφνου, μείναμε άναυδοι με το θέαμα που αντιμετωπίσαμε. Ο χοντρός κορμός της εικοσάχρονης αμπέλοψης που απλωνόταν στη μεγάλη μεσημβρινή κρεβατίνα της αυλής μας και μας συντρόφευε με την παχιά σκιά της το καλοκαίρι και με τη δαντέλα των κλαδιών της τον χειμώνα, είχε πριονιστεί στη ρίζα του. Με τα κόκκινά της φύλλα μαραμένα και τα κλαδιά της να κρέμονται νεκρά, η υπέροχη σκέπη μας έμοιαζε τώρα με ουρανό δακρύων.
Επί χρόνια δεχόμασταν τις επιθέσεις των διαφόρων που μας δήλωναν με πάθος ότι δεν θέλουν «ούτε ένα πράσινο φύλλο στην περιοχή». Το δένδρο είχε κακοποιηθεί πολλές φορές στο παρελθόν, ενώ τελευταία πριν από ενάμιση χρόνο, το Πάσχα, βρήκαμε τους μισούς κορμούς του τσακισμένους με σκεπάρνι. Ομως η οριστική εκτέλεση της συντρόφου μας έγινε τώρα και με επισημότητα από «απόσπασμα» του δήμου που αποφάσισε «αμερόληπτα» ότι το γενναιόδωρο φυτό δεν άξιζε τη μικρή και εύκολη παράκαμψή του κατά την εργασία εγκατάστασης σωλήνωσης ύδρευσης. Ετσι, και χωρίς καμιά προαναγγελία, ατενίσαμε ξαφνικά τη φίλη μας νεκρή.
Σε κραυγαλέα αντίθεση με αυτή την καταστροφή και σχεδόν ταυτόχρονα, ακριβώς απέναντί μας και σε απόσταση 3 μ. από την αμπέλοψη κτίστηκε στον δημόσιο χώρο του πεζοδρόμου ζαρντινιέρα 80 εκ. ύψους και διαστάσεως 60×160 εκ. χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό υπήρξε όμως το γεγονός ότι πριν από ένα χρόνο στην προέκταση του ίδιου πεζοδρόμου προς την είσοδο κοντινού σπιτιού της περιοχής και σε απόσταση 15 μ. από αυτήν κατασκευάστηκε ξύλινο εγκάρσιο τοιχοπέτασμα ύψους 2,20 μ. και πλάτους 3,00 μ. με πόρτα ιδιωτικής εισόδου, καθιστώντας το εκείθεν τμήμα του δρόμου ιδιωτικό, για να μην πλησιάζουν οι νυχτερινοί θαμώνες των γειτονικών μπαρ το συγκεκριμένο σπίτι. Το απίστευτο αυτό κατασκεύασμα δεν άντεξε στην αντίδραση κάποιων περιοίκων και έπειτα από λίγο καθαιρέθηκε.
Μέσα σ’ αυτό το περιρρέον κλίμα, στον χώρο του ελάχιστου χώματος της αμπέλοψής μας, το συνεργείο τοποθέτησε πέτρινη πλάκα για να εξαφανιστεί και το παραμικρό ίχνος της μακρόχρονης παρουσίας της. Φεύγοντας, ζωγραφίσαμε εκεί έναν μικρό σταυρό και στον διπλανό βράχο που τη συντρόφευε, ακρωτηριασμένο τώρα από το κομπρεσέρ, γράψαμε δυο λέξεις: «Βαρβάρων Θύμα».
Λίγο αργότερα και μακριά της πια, σκεφθήκαμε ότι ο αποχαιρετισμός μας θα είχε ελάχιστη διάρκεια ζωής, πλην όμως είχε «εκφωνηθεί» και συμβολικά θα ήταν ανεξίτηλος.
Συνειδητοποιήσαμε παράλληλα ότι οι δυο αυτές λέξεις δεν ήσαν δικές μας, ούτε μίλησε με αυτές μόνο η αμπέλοψη ή οι μέλισσες και οι πεταλούδες που την λάτρευαν, αλλά ότι μέσα από αυτές κραύγασε, εκστομίζοντας μια ακόμη αρά προς τους απανταχού βιαστές της, σύσσωμη η ελληνική Φύση για τη σωρεία των εγκλημάτων των τελευταίων δύο γενεών μας και των ασελγειών μας προς αυτήν.
Η Νέμεσις σίγουρα θα ακολουθήσει αν συνεχίσουμε να την περιφρονούμε. Γιατί είναι βέβαιο ότι κόβοντας τον λώρο που μας ένωνε μαζί της από την εμφάνισή μας στη μοναδική πολυνησιακή χερσόνησο που κατοικούμε, τώρα για πρώτη φορά (διότι οι εκατό γενιές των προγόνων μας που προηγήθηκαν τον θεωρούσαν ιερό), οδηγούμαστε στον αφανισμό μας ως βέβηλοι και αγνώμονες, αφού ιδιαίτερα εμάς τους Ελληνες μας προικοδότησε πλουσιοπάροχα με τα πιο σπουδαία της δώρα.
Α. ΤΡΙΠΟΔΑΚΗΣ Αρχιτέκτων-πολεοδόμος ΕΜΠ – Harvard (MCP-UD, GSD), πρόεδρος Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Εταιρείας, πρ. καθηγητής Αρχ/κού – Αστικού Σχ/σμού Πολ. Κρήτης,
πρ. αντιδήμαρχος Αθηναίων και αντιπρόεδρος ΕΑΧΑ Α.Ε. Ν. ΚΟΝΤΑΡΙΝΗ