Κύριε διευθυντά
Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά για την εξωφρενική ποινή κάθειρξης 10 ετών, που επιβλήθηκε στην 53χρονη καθαρίστρια από το Πενταμελές Εφετείο Λάρισας, για τα αδικήματα της πλαστογραφίας και της κατάχρησης δημοσίου χρήματος. Πρόκειται για μια ταλαιπωρημένη από τα παιδικά της χρόνια γυναίκα συζύγου με αναπηρία 67% και μητέρα δύο παιδιών, που για να προσληφθεί ως καθαρίστρια σε παιδικό σταθμό του Βόλου «διόρθωσε» το απολυτήριο από Ε΄ σε Στ΄ Δημοτικού, προσόν που απαιτούσε η υπηρεσία για να την προσλάβει.
Στην πράξη της προέβη πάνω στην απόγνωσή της από την αδήριτη ανάγκη για εργασία προκειμένου να συντηρήσει την πτωχή οικογένειά της. Το πρωτόδικο δικαστήριο της είχε επιβάλει την εξοντωτική ποινή της κάθειρξης των 15 ετών και κατόπιν εφέσεώς της η ποινή κατέβηκε στα 10 έτη για το αδίκημα της κατάχρησης δημοσίου χρήματος, ενόψει της παραγραφής του αδικήματος της πλαστογραφίας.
Η απόφαση του Εφετείου κρίθηκε από επιφανείς θεράποντες της Θέμιδος (καθηγητές, δικαστές, δικηγόρους και σχετικά συλλογικά όργανα) υπερ-αυστηρή, ακραία και καταχρηστική, απάδουσα προς τις βασικές αρχές της επιείκειας και της αναλογικότητας αδικήματος και ποινής, που διέπουν το ελληνορωμαϊκό δίκαιο. Και οι μεν δικαστές αιτιολογούν προφανώς την εξοντωτική εν προκειμένω απόφασή τους με το σκεπτικό της εφαρμογής των διατάξεων του απαρχαιωμένου νόμου 1608/50, ο οποίος θεσπίσθηκε για την πάταξη των μεγάλων καταχραστών του Δημοσίου. Πλην όμως είχαν τη δυνατότητα να αρθούν, βάσει των πραγματικών περιστατικών της συγκεκριμένης απόφασης, σε επιεικέστερη κρίση και να προβούν σε απαλλαγή ή έστω να επιβάλουν μια μικρή ποινή.
Στο πρόσωπο της ατυχούς γυναίκας, ως αποδιοπομπαίου τράγου, εξιλεώθηκαν, κατά κάποιο τρόπο, όλοι οι μεγαλοκαρχαρίες και μεγαλοκαταχραστές του δημόσιου κορβανά, πολιτικοί και λοιποί κρατικοί αξιωματούχοι, που μένουν μέχρι σήμερα ασύλληπτοι και ατιμώρητοι, καλυπτόμενοι πίσω από κομματικά και οικονομικά συμφέροντα. Εδώ έχει εφαρμογή το ρητό του σοφού Σκύθη Ανάχαρση «Ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Οι μικρές μύγες πιάνονται, οι μεγάλες τον σχίζουν και φεύγουν». Στο ρωμαϊκό δίκαιο, που αποτέλεσε τη βάση του βυζαντινού δικαίου, υπήρχε η γνωστή ρήτρα «Summum jus, summa injuria» (Η υπερβολική δικαιοσύνη είναι υπερβολική αδικία). Αυτό έχει εφαρμογή στην προκειμένη υπόθεση. Ατυχώς υπάρχει μια στρεβλή, κατά την άποψή μου, αντίληψη στους περισσότερους δικαστές ότι όσο πιο αυστηροί είναι τόσο πιο αδέκαστοι και σωστοί θεωρούνται.
Ευελπιστούμε ότι (σημ.: μετά και τη χθεσινή εξέλιξη) το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, που επελήφθη της υπόθεσης, εφαρμόζοντας το ρητό του νομομαθούς Ουλπιανού «Jus est ars bonus et aejui» (Το δίκαιο είναι η τέχνη της καλοσύνης και της επιείκειας), θα δικαιώσει την αναξιοπαθούσα γυναίκα και θα αποκαταστήσει το διασαλευθέν περί δικαίου κοινό αίσθημα των Ελλήνων.
Δημήτριος Δημηνας