Κύριε διευθυντά
Ειλικρινή θλίψη μού προκάλεσε η «φυγή» του εκλεκτού δημοσιογράφου Στάμου Ζούλα. Ως αθεράπευτα πιστή αναγνώστρια της «Καθημερινής» από τα νιάτα μου και έως σήμερα στην ωριμότητά μου στάθηκα και στέκομαι σε συνειδητές επιλογές. Ναι, μία απ’ αυτές ήταν και η πένα ενός χαρισματικού της δημοσιογραφίας. Αρθρα μεστά, ανυπόκριτα και πάντα παραινετικά για την ποιοτική αναβάθμιση του τόπου μας σε κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό και δημοκρατικό επίπεδο.
Στο φύλλο της «Καθημερινής» (21/11), αγαπητοί του συνεργάτες και φίλοι καρδιακοί τού αφιέρωσαν ό,τι τους ένωνε, ό,τι τους δίδασκε και ό,τι πήραν κι έδωσαν σε μια κοινή πορεία. Θεμιτό, γιατί οι εκλεκτοί σπανίζουν… Στο φύλλο όμως της 22-11-18 δύο επικήδειοι και ένα σκίτσο με έκαναν να δακρύσω και να αισθανθώ περήφανη για τους συντελεστές της εφημερίδας μου. Αναφέρομαι στην έξοχη Μαρία Κατσουνάκη και στον ξεχωριστό σκιτσογράφο και όχι μόνον Ανδρέα Πετρουλάκη.
Λόγια αναγνώρισης για τον συνεργάτη, δάσκαλο, τον σκυταλοδρόμο της γενιάς τους, τον σεμνό αλλά και χαλκέντερο για τη «φωνή» ενός εντύπου αδέσμευτου και καταξιωμένου στα τόσα χρόνια έκδοσής του. «Το παιχνίδι με τις λέξεις και με τις σκέψεις δεν υπέστειλε ούτε τη σημασία των σκέψεων, ούτε την ευθυβολία των λέξεων», ανέφερε σε μιαν αποστροφή του λόγου της η έγκριτη δημοσιογράφος.
Και σε άλλο σημείο, «Φωνή τα κείμενά του». Και η κορύφωση της συναισθηματικής της φόρτισης εστιάστηκε στο βλέμμα της, που τον ακολουθούσε, όταν κολυμπούσε στα νερά της Καστέλλας… Η μνήμη της θα κρατάει την εικόνα του ανεξίτηλη!
Στην ίδια σελίδα, στο εμπνευσμένο σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη ένας γελαστός άγγελος αναγγέλλει πως στην «Καθημερινή» της Εδέμ διευθυντής ανέλαβε ο Στάμος Ζούλας, σύμβουλος έκδοσης ο Αντώνης Καρκαγιάννης και αρχισυντάκτης ο Μιχάλης Κατσίγερας!
Εκδηλη η αρετή του σκιτσογράφου που αποδίδει φόρο τιμής σε σπουδαίους εκλιπόντες, που άφησαν το στίγμα τους στη μακρόχρονη αποστολή τους ως δημοσιογράφοι.
Και στον επικήδειό του. «Οι συσκέψεις του ήταν σχολείο, και το άρθρο του σχολή! Αλλά και ως πατέρας άφησε στους γιους του τον χώρο ν’ αναδείξουν τους εαυτούς τους και όχι να γίνουν πιστό του αντίγραφο. Ιδιαίτερα στον Κωνστατίνο, που ως δημοσιογράφος στην ίδια εφημερίδα άντεξε στο “επώνυμό του” και ως άλλος Αινείας σήκωσε στις πλάτες του τον πατέρα του στους μήνες της αρρώστιας του»…
Είναι πραγματικά επίτευγμα το ότι το εκλεκτό επιτελείο της «Καθημερινής» συνεχίζει και στις μέρες μας να υπηρετεί με συνέπεια και ήθος τη δημοσιογραφία και να καταξιώνεται από τους αναγνώστες, που τους παρακολουθούμε καθημερινά.
Συμμετέχω στον βαθύ πόνο των αγαπημένων του και εύχομαι στον ευπατρίδη Στάμο Ζούλα καλό του κατευόδιο.
Φονη Ρεπουλη, Φιλόλογος