Κύριε διευθυντά
Στις 25 του Οκτώβρη ο νόστος για τη μικρή γενέτειρά μου, το Σταυροδρόμι Γορτυνίας, κατανίκησε κάθε άλλη επιθυμία μου γι’ άλλους προορισμούς του «συρμού». Περνώντας από τ’ αγέρωχα ελάτια του Μαινάλου και κατηφορίζοντας στις κακοστροφές των Λαγκαδίων, έφτασα μεσημέρι στο αγαπημένο πατρικό μου. Στάθηκα ώρα πολλή ακούνητος κι αμίλητος για να βάλω μέσα μου όλα όσα οι αισθήσεις μου μπορούσαν ν’ αδράξουν εκείνες τις στιγμές. Ο ήλιος μού πύρωνε το πρόσωπο, σαν να ξέχασε ότι πέρασε το καλοκαίρι και κόντευε να πάρει θέση ο καλοσπορίτης Νιόβρης. Πλήρης αφωνία από ανθρώπινη λαλιά. Ο καλογιάννος φοβήθηκε τη ζέστη κι έδωκε τη θέση του σ’ ένα πουλί παράξενο, που δεν είχα ξαναδεί, με μια λαλιά νευρόσπαστη, πρωτάκουστη στον τόπο αυτό!..
Οταν συνήλθα από τη «βύθιση» και οι αισθήσεις μου απόχτησαν αυτονομία, η ακοή πρώτη με αφύπνισε με μια αργόσυρτη, μουρμουριστή μελωδία. Εκεί από τις δασόσκεπες δυτικές πλαγιές ερχόταν απαλή, σχεδόν νανουριστική, με άπειρες νότες, χρώματα και ήχους η μουσική από τα τριακόσια γίδια του κοπαδιού του Μπάμπη του «Κλαφέ». Κάθε «ζωντανό» με το δικό του «τσιοκάνι». Ο αρχιτράγος με την ασήκωτη μπάσα «μπουζούκα» κι ο δεύτερος τη τάξει με την «υπομπουζούκα». Η πολυκέφαλη βουκολική ορχήστρα του λόγγου σκόρπιζε τη μουσική της σε ένα απέραντο «Μέγαρο Μουσικής», που το όριζαν οι γύρω λόφοι και το φρουρούσαν οι σκιές των περασμένων γενεών…
Καθώς ερχόταν βιαστικό το λιόγερμα, άρχισε να παίζει από την ανατολική χούνη μια άλλη ορχήστρα. Διακόσιοι πενήντα «οργανοπαίχτες». Καθένας με το μουσικό του όργανο, το «τροκάνι» του. Χωρίς μπουζούκες και υπομπουζούκες. Ηταν το ήρεμο και πράο κοπάδι των προβάτων του Φίλιππα. Μαέστρος, ο Φίλιππας, νέος, ψηλός, λιγνός, γλυκός, ομιλητικός, με μπαγκέτα σε σχήμα αγκλίτσας δίμετρης, οδηγούσε προπορευόμενος, με κατεύθυνση το μαντρί του, το υπάκουο μουσικό του σύνολο…
Από την προϊστορική και μυθολογική περίοδο μέχρι την σήμερον ημέρα, του «Κλαφέ» και του Φίλιππα, η αρκαδική φύση έχει τη δύναμη να συγκινεί και να εμπνέει. Η Αρκαδία έγινε με τον καιρό σύμβολο και όραμα μιας ιδανικής και παραμυθένιας όασης. Η φήμη της πέρασε τα σύνορα της Ευρώπης και απλώθηκε στην οικουμένη.
Τον 17ο αιώνα, στην Ευρώπη, η Αρκαδία άρχισε να αποχτά την εικόνα της μοναδικότητας, μεταξύ των διανοουμένων, των ανθρώπων της τέχνης και γενικά των ανθρώπων της κουλτούρας. Πολλοί σύλλογοι και ακαδημίες στην Ευρώπη πήραν το όνομα «Αρκαδία». Ο διάσημος Γάλλος ζωγράφος Νικολά Πουσέν εφιλοτέχνησε τον γνωστό ζωγραφικό πίνακα «Et in Arcadia ego», που σώζεται στο Μουσείο του Λούβρου και απεικονίζει ποιμένες της Αρκαδίας. Τα μέλη των συλλόγων και ακαδημιών έπαιρναν αρχαία ελληνικά ονόματα. Ο μεγάλος Γκαίτε πήρε το αρχαίο αρκαδικό βουκολικό όνομα «Μεγαλίων». Αλλοι τα αρκαδικά ποιμενικά ονόματα «Μαινάλιος», «Ελπινος», «Τεγεάτης» κ.λπ.
Πιστεύω ότι όχι μόνον η Ιστορία, αλλά κυρίως η…μυθολογία επαναλαμβάνεται στον καιρό μας! Λέτε οι επόμενοι φιλάρκαδες Ευρωπαίοι να πάρουν τα ονόματα, «Κλαφές», «Φίλιππας», «Σταυροδρομίτης», «Γορτύνιος» και άλλα;
Μιχαλης Ιω. Μιχαλακοπουλος