Κύριε διευθυντά
Τις τελευταίες μέρες έγινε πολύς λόγος για τις καταλήψεις των σχολείων και επαναλήφθηκαν τα ίδια ερωτήματα που μας απασχολούν από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα: Πότε επιτρέπονται οι καταλήψεις; Ποιες καταλήψεις είναι καλές και ποιες κακές; Τι πλειοψηφία χρειάζεται για να αποφασιστεί μία «νόμιμη;» κατάληψη;
Εχω τη γνώμη ότι ουδέποτε και για οποιονδήποτε λόγο πρέπει να επιτρέπεται κατάληψη σχολείου, ακόμα κι αν συμφωνήσουν επ’ αυτού το 50% ή 80% ή 99% των μαθητών. Ακόμη και αν υπάρχει ένας μόνον μαθητής, που διαφωνεί με την κατάληψη, κανείς δεν επιτρέπεται να του αφαιρέσει το δικαίωμα να παρακολουθήσει τα μαθήματά του. Δυστυχώς στη χώρα μας επικράτησε κατά τα τελευταία χρόνια η τακτική να επιτρέπουμε την ανεξέλεγκτη κατάληψη των δημόσιων σχολείων από μαθητές ή από εξωσχολικά άτομα. Νομίζω ότι με αυτή την τακτική εθίζουμε τα παιδιά μας στην παράβαση των νόμων.
Αν γίνει κατάληψη ενός σχολείου, οι δάσκαλοι οφείλουν να προσπαθήσουν να πείσουν τους μαθητές τους να τη λύσουν αμέσως. Αν αποτύχουν, ζητούν τη συμπαράσταση του δήμου και των γονιών των μαθητών. Αν και αυτοί δεν καταφέρουν να μεταπείσουν τους μαθητές, την ίδια μέρα ο διευθυντής τού σχολείου ή εν ανάγκη ο δήμαρχος αποτείνεται στα αρμόδια όργανα της πολιτείας, τα οποία ανοίγουν αμέσως το σχολείο και αποκαθιστούν την ελεύθερη και ασφαλή πρόσβαση στις αίθουσες διδασκαλίας των μαθητών που επιθυμούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα. Τα εξωσχολικά άτομα που συμμετείχαν στην κατάληψη, οδηγούνται στον εισαγγελέα και υφίστανται τις νόμιμες συνέπειες των πράξεών τους. Αν οι καταληψίες έχουν προκαλέσει φθορές στη δημόσια περιουσία, αυτές καταλογίζονται εις βάρος τους και αν αυτοί είναι ανήλικοι, εις βάρος των γονιών τους. Πολλοί δεν δέχονται την απαγόρευση των καταλήψεων. Ορισμένοι μάλιστα, και φοβούμαι ότι είναι αρκετοί, τη θεωρούν αντιδημοκρατική πράξη και τη χαρακτηρίζουν ως νεοφιλελεύθερο ή ακροδεξιό ή ακόμα και φασιστικό μέτρο καταστολής, που καταργεί το δικαίωμα του πολίτη για διαμαρτυρία.
Δεν συμφωνώ με τις απόψεις τους. Θεωρώ ότι η εκπαίδευση είναι δημόσιο αγαθό, το οποίο έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας. Η ευνομούμενη πολιτεία οφείλει να εξασφαλίζει την άσκηση αυτού του δικαιώματος από όλους τους πολίτες της. Αναμφιβόλως μεμονωμένοι πολίτες ή ομάδες πολιτών, όπως είναι οι καταληψίες, που νομίζουν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους από κάποιο μέτρο που λαμβάνει η πολιτεία ή ο εργοδότης τους, έχουν το δικαίωμα και την ελευθερία να διαμαρτυρηθούν με όποιον τρόπο κρίνουν προσφορότερο για τους ίδιους, υπό έναν απαράβατο όρο: η διαμαρτυρία τους να μη θίγει τις ελευθερίες των άλλων ακόμα και αν αυτοί αποτελούν μειοψηφία. Τα καθεστώτα στα οποία η πλειοψηφία όχι μόνον δεν σέβεται αλλά και καταπατεί τις ελευθερίες τής μειοψηφίας, δεν είναι δημοκρατικά.
Θεοδoσιος Δoσιος, Θωρακοχειρουργός