Κύριε διευθυντά
Παραμονές Χριστουγέννων σπεύσαμε στο Μέγαρο για μια πολλά υποσχόμενη βραδιά όπως προβλήθηκε με εκκλησιαστικό όργανο που είχε άρτι συντηρηθεί έπειτα από μακροχρόνια αδράνεια. Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι στην κατάμεστη αίθουσα συναυλιών η σολίστ εμφανίστηκε μόνη και σιωπηλή χωρίς την παρουσίασή της και του προγράμματος από εκπρόσωπο του Μεγάρου.
Στη συνέχεια ακούσαμε ποικιλία σύντομων συνθέσεων άσχετων με τις εξαγγελθείσες, που μας άφησαν μια αίσθηση κενού, αφού οι πιο πολλές (πλην των δύο τελευταίων σύντομων έργων των δύο μερών της συναυλίας, πιθανώς των Μπαχ και Μέντελσον) ελάχιστα αξιοποίησαν τις μεγαλειώδεις και υπερβατικές δυνατότητες ενός οργάνου «6.000 αυλών».
Φεύγοντας αργότερα αμήχανοι αφού διασχίσαμε τους έρημους χώρους του κτιρίου, περπατήσαμε προς το Χίλτον από την πλευρά του Μεγάρου, για να βρεθούμε αμέσως μπροστά από ό,τι απέμεινε από το πάρκο Ελευθερίας και τη διαμόρφωση του μνημείου Βενιζέλου.
Ατενίσαμε με σφίξιμο στην καρδιά την παντελή εγκατάλειψη και τον σαρωτικό βανδαλισμό μιας από τις πλέον αξιόλογες συνθέσεις υπαίθριου χώρου στην Ελλάδα (έργο του αρχιτέκτονα Π. Βοκοτόπουλου της δεκαετίας του ’70 έπειτα από αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, που πλαισιώθηκε από το ορειχάλκινο γλυπτό του Γ. Παππά) σε ακραία αντίθεση με την πολυτέλεια που μόλις είχαμε βιώσει.
Λίγα μέτρα πιο κάτω όμως μας περίμενε μια ακόμη έκπληξη που προκλήθηκε από μια νέα άκρα αντίθεση, αυτήν που χώριζε το επίμηκες γραμμικό τοιχίο υποδοχής του επισκέπτη στο μνημείο, ολοσχερώς πλέον κατεστραμμένο από τα skate board και γεμάτο γκράφιτι, από τη γειτονική φωτεινή επιγραφή που πρόσφατα τοποθετήθηκε κοντά της με πέντε τεράστια κεφαλαία γράμματα, συνοδευόμενα πίσω τους από τις δίδυμες επαναλήψεις τους για τη δημιουργία αίσθησης βάθους, ύψους 4 μ. και πάνω σε ανάλογο βάθρο 80 εκ.
Το περίγραμμα των γραμμάτων διαμορφώθηκε με συστοιχίες πολυαρίθμων άσπρων λαμπιονιών led εν είδει διαφήμισης ή επιγραφής τύπου billboard, για να διαμορφώσει με τα πέντε στοιχεία που το αποτελούν τη φωτεινή διώροφη γιγαντολέξη Α-Θ-Η-Ν-Α.
Μια λέξη γεμάτη αυταρέσκεια, ακτινοβολία και λάμψη δίπλα στην ντροπή και παρακμή ενός μνημείου και χώρου που αποτελεί σήμερα θλιβερό κατάντημα ενός κατ’ εξοχήν συμβόλου της πρόσφατης ιστορίας μας.
Μήπως όμως αυτή η σχέση έχει και ιδιαίτερη σημασία αν εικονογραφεί και συνοψίζει κατηγορηματικά την τρέχουσα νοοτροπία μας και τον τρόπο που ιεραρχούμε τις προτεραιότητες και τις πράξεις μας;
Αλεξανδρος Τριποδακης, Αρχιτέκτων