Κύριε διευθυντά
Πρόσφατα στην «Κ» επιστολογράφος κατακρίνει, και ορθώς, τη δημιουργία περιουσιολογίου.
Είναι εμφανές ότι τούτο θα πλήξει για άλλη μία φορά τη μεσαία τάξη, τους συνεπείς φορολογουμένους, τους νοικοκυραίους, τους οποίους οι νεομαρξιστές της χώρας δεν φαίνεται να έχουν σε εκτίμηση. Ισως γιατί –οι σώφρονες πολίτες– κατά τη διάρκεια του επαγγελματικού τους βίου προτιμούσαν να μη σπαταλούν τα εισοδήματά τους σε επιδείξεις νεοπλουτισμού, σε πολυτελή αυτοκίνητα κ.λπ., αλλά φρόντιζαν να έχουν κάποιο απόθεμα για τις δύσκολες μέρες του μέλλοντος. Είναι όμως σχεδόν βέβαιο ότι σε περίπτωση δημοσιονομικών αναγκών της χώρας, οι κυβερνώντες θα επιπέσουν, σαν γύπες, στα αποθέματα αυτά, όπως έπραξαν με τους μικροομολογιούχους του Δημοσίου.
Αλλά πόθεν η έμπνευση;
Εύκολα τούτο διαπιστώνεται αν διαβάσει κανείς το περιλάλητο βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Εδμόνδου Αμπού (+1884) «Βασιλεύς των Ορέων», αναφερόμενο στην ένδοξη εποχή της «ληστοφαυλοκρατίας». Ο λήσταρχος-ήρωας του Αμπού, ο Χατζησταύρου, εκθέτει με σαφήνεια τις απόψεις του για να… ληστεύει δίκαια τους συλλαμβανόμενους πολίτες.
Παραθέτω τη σχετική περικοπή από το βιβλίο του Αμπού, η οποία επάξια μπορεί να καταχωρισθεί στην εισηγητική έκθεση του σχετικού νόμου. «Ονειρεύομαι μια καινούργια οργάνωση της ληστείας χωρίς ακαταστασίες, χωρίς ταραχές και φασαρίες… Θα έπρεπε να έχω ένα μητρώο μ’ όλους τους κατοίκους του βασιλείου, με την περιουσιακή τους κατάσταση σε κινητά και ακίνητα […]. Ετσι θα ήξερα τι θα μπορούσε να δώση ο καθένας και δεν θα ζητούσα άλλοτε πολλά και άλλοτε λίγα […]. Τότε η ληστεία θα ήταν μόνο ένας φόρος επί της κυκλοφορίας, ένας φόρος δίκαιος, γιατί θα υπολογιζόταν ανάλογα με όσα έχει ο καθένας, ένας φόρος φυσιολογικός».
Αντωνης Ν. Βενετης, Μοναστηράκι Δωρίδος
«Ο πρωθυπουργός προσέβαλε κι εμένα»
Κύριε διευθυντά
Με μεγάλη απογοήτευση παρακολούθησα πριν από καιρό τον διάλογο του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον πρόεδρο της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν αναφορικά με το συλλαλητήριο της 20/01/2019. Και αυτό γιατί ο πρώτος χαρακτήρισε τους πολίτες που παρευρέθησαν σε αυτό «ακροδεξιούς λαϊκιστές», αναφέροντας στη συνέχεια ότι όσοι είναι υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών αποτελούν την «πλειοψηφία των ανθρώπων που μπορούν να σκέφτονται και να ασκούν κριτική με το μυαλό τους».
Οσο ειρωνικό είναι εθνικιστές να επικαλούνται αξίες του ελληνισμού, άλλο τόσο δυσάρεστο είναι ο πρωθυπουργός της χώρας μου να μου αποδίδει τους παραπάνω χαρακτηρισμούς επειδή θέλησα να εκφραστώ με την πιο δημοκρατική πράξη: την ειρηνική αντίδραση. Την Κυριακή 20/01, η αγάπη για την πατρίδα επικράτησε των μαθητικών μου υποχρεώσεων. Πήγα στο συλλαλητήριο της Αθήνας και αντίκρισα με συγκίνηση και υπερηφάνεια συμπολίτες μου να αντιτίθενται στη συμφωνία των Πρεσπών κάτω από την ελληνική σημαία. Και όχι, δεν αναφέρομαι απλά σε ένα γαλανόλευκο πανί, όπως την αντιλαμβάνεται η σημερινή ιθύνουσα πολιτική τάξη. Η σημαία μας αντανακλά την αντίσταση σε οποιαδήποτε απόπειρα χειραγώγησης, αποστέρησης της ελευθερίας μας, φθοράς της παράδοσης και του πολιτισμού μας. Αποτελεί πηγή έμπνευσης για κάθε πολίτη που σέβεται τις αξίες της δημοκρατίας και έχει υιοθετήσει την αλληλεγγύη και το φιλότιμο ως τρόπο σκέψης και ζωής. Η ελληνική σημαία δεν βλέπει Αριστερά και Δεξιά, αλλά μόνο τον κοινό παρονομαστή μας, τον Ελληνα και την Ελληνίδα. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει σύμβολο για άτομα που κατατρύχονται από σοβινιστικές ιδεολογίες.
Ως νέος πολίτης περιμένω η πολιτική ηγεσία να αντιληφθεί ότι το καταλληλότερο επενδυτικό κεφάλαιο για τη διατήρηση της ιστορίας και της παράδοσης ενός λαού αποτελούμε οι νέοι, ως συνεχιστές ενός σπουδαίου πολιτισμού, του οποίου δυστυχώς οι αξίες και τα ιδανικά σήμερα φθίνουν. Ωστόσο, για τον κύριο Τσίπρα, όσοι εκφράσαμε ειρηνικά την αντίρρησή μας για τη συμφωνία των Πρεσπών είμαστε πνευματικά ακρωτηριασμένοι και υιοθετούμε άκριτα ιδεολογίες επιτηδείων.
Ως μέλος της νέας γενιάς, επιθυμώ να σπουδάσω στη χώρα μου, να εμπλουτίζω συνεχώς τις ιστορικές μου γνώσεις, να αναπτύξω τις δεξιότητές μου και να υλοποιήσω τα οράματά μου προς όφελος της κοινωνίας στην οποία αναπτύχθηκα, στο πλαίσιο πάντα του αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας με το κράτος. Και αναφέρομαι σε ένα κράτος δημοκρατικό, όχι αυτό στο οποίο η απάντηση στον διαχρονικό στίχο «μη λησμονάτε τη χώρα μου» είναι ένα ληγμένο δακρυγόνο.
Νικολαος – Γεωργιος Δεδες, Μαθητής Γ΄ Λυκείου