Κύριε διευθυντά
Μέρες που είναι, αξίζει να μνημονεύουμε, να θυμόμαστε και να τιμούμε τους αληθινούς ήρωες του ’21. Αξίζει να θυμόμαστε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη. Να ένα μικρό δείγμα για το τι ήταν «ο ατρόμητος ούτος ανήρ», όπως φανερώνεται μέσα από τις πολύτιμες σελίδες του Διον. Κόκκινου, του Δημ. Φωτιάδη, του Σπ. Τρικούπη και άλλων ιστορικών: Στις 26 Νοεμβρίου 1826, οι νικητές της Αράχωβας έστειλαν (στη «Σεβαστήν Διοίκησιν») μια αναφορά, περιγράφοντας τα γεγονότα: «Ας πανηγυρίση λοιπόν το Εθνος την λαμπροτάτην ταύτην νίκην», γράφουν.
Και ο Κ. Παπαρρηγόπουλος σημειώνει: «Οπωσδήποτε, δίκαιον είχεν ο Καραϊσκάκης, ονομάζων την νίκην λαμπροτάτην. Και υπέγραψαν μεν εν τη εκθέσει εκείνη, παρεκτός αυτού, 94 έτι οπλαρχηγοί, αλλά το κατόρθωμα ωφείλετο κυρίως εις την στρατηγικήν περίνοιαν, εις την σύνεσιν, εις την δραστηριότητα ενός και μόνου ανδρός». Δηλαδή του ίδιου του Καραϊσκάκη, που φανέρωσε εκπληκτικές ικανότητες, την ευρύτατη προοπτική του και ασυνήθιστη ανωτερότητα, βάζοντας όλους τους μεγάλους και μικρούς καπεταναίους να συνυπογράψουν για να συμμεριστούν τη δόξα του. Ικανότητες που τις φανερώνει και στο στάδιο του «σχεδίου μάχης», που θα μπορούσε να είναι κλασικό υπόδειγμα «έμμεσης προσπέλασης»: Οταν έμαθε ο Καραϊσκάκης ότι οι Τουρκαλβανοί του Κιουταχή πάνε να πιάσουν την Αράχωβα, δεν έστειλε τις δυνάμεις του να τον εμποδίσουν, παρά τις μοίρασε με τέτοιο τρόπο ώστε και να περάσουν… άνετοι και να μπουν σε μια αριστουργηματική παγίδα.
«Η στρατιωτική ιδιοφυΐα του είχε προδιαγράψει το καλύτερο δυνατό σχέδιο για την περίσταση», γράφει ο Δημήτρης Φωτιάδης, ο οποίος έχει ήδη τονίσει ότι η νίκη της Αράχωβας «ήρθεν ν’ αναφτερώσει τις ελπίδες των Ελλήνων», σε πολύ κρίσιμες ώρες της Επανάστασης. Η νίκη όμως αυτή ήρθε επίσης να δικαιώσει την πρόβλεψη της «Επιτροπής Ψαριανών» –είχαν γράψει άλλη μία αθάνατη σελίδα της ελληνικής ιστορίας– η οποία του έγραφε από την Αίγινα στις 18 Νοεμβρίου: «Ιδού, ο Θεός σού άνοιξε στάδιον δόξης, το οποίον να διατρέξης και να αφήσης εποχήν του ονόματός σου εις την ιστορίαν». Το διέτρεξε το στάδιο αυτό ο σεμνός ήρωας, που τον κάλεσε και τον εμπιστεύθηκε την ύστατη ώρα μια κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης, από πολιτικούς αντιπάλους του. «Επνεε τα λοίσθια η Πατρίς», είπε ο Σπυρίδων Τρικούπης στον επικήδειο του Ζαΐμη –5 Μαΐου 1840– όταν εκείνος έδωσε την αρχιστρατηγία της Ρούμελης στον άγρια κυνηγημένο έως τότε Καραϊσκάκη. «Ανεστήθη η Ελλάς μου!» φώναξε παράφορος από χαρά ο βασιλιάς Λουδοβίκος της Βαυαρίας, όταν έμαθε τη νίκη της Αράχωβας. Αλλά το καλύτερο το βρίσκουμε στις σελίδες της Ιστορίας του ’21, που έγραψε σαν «θησαυρόν αιώνιον» (όπως θα έλεγε ο Θουκυδίδης) ο Διονύσιος Κόκκινος:
Εις το Παρίσι, εις δημοσίαν εσπερίδα, οργανωθείσαν από τας φίλας των Ελλήνων κυρίας προς συλλογήν εράνων διά της πωλήσεως διαφόρων αντικειμένων εις τιμήν υπερβολικήν, εξετέθη υπό ανθοπώλου προς πώλησιν άνθος με μελανήν ιώδη απόχρωσιν, εις το οποίον εδόθη το όνομα «Το κρίνον του Καραϊσκάκη».
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη