Κύριε διευθυντά
Η λέξη πρόθυμος, είτε ως ουσιαστικό είτε ως επίθετο, εκφράζει διάφορες ιδιότητες του χαρακτήρα ενός προσώπου, που έχουν συνήθως καλή σημασία. Τελευταία όμως στις διάφορες ερμηνείες της πρέπει να προστεθεί και μία η οποία θα εκφράζει την έσχατη απαξίωση ενός ατόμου, και θα αποτελεί τη χειρότερη ιδιότητα του χαρακτήρα του.
Αναφέρομαι συγκεκριμένα στην έκφραση «πρόθυμος» που αποδόθηκε στους βουλευτές εκείνους, που δεν ανήκαν στην κοινοβουλευτική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, και με την ψήφο τους κατέστησαν δυνατή την επικύρωση από τη Βουλή της μειοδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών. Οι κύριοι αυτοί είχαν εκλεγεί βουλευτές με άλλα κόμματα, τα οποία ήταν αντίθετα με τη συμφωνία αυτή, όπως αντίθετοι ήταν και οι ψηφοφόροι που τους ψήφισαν. Επομένως ενήργησαν αντίθετα με τα κόμματα και τους ψηφοφόρους τους. Για την πράξη τους αυτή κατηγορήθηκαν από τα κόμματά τους και γενικά την αντιπολίτευση με διάφορους χαρακτηρισμούς, όπως προδότες, αποστάτες επίορκοι κ.λπ. Φαίνεται όμως ότι οι χαρακτηρισμοί αυτοί ήταν πολύ επιεικείς για την πράξη τους, και για τον λόγο αυτό τελικά επικράτησε γι’ αυτούς ο χαρακτηρισμός «πρόθυμοι», ο οποίος εκ πρώτης όψεως είναι ένας ουδέτερος και επιεικής χαρακτηρισμός, δεδομένου ότι η ελληνική γλώσσα δεν περιλαμβάνει κάποια λέξη που να αποδίδει ακριβώς την πράξη που διέπραξαν.
Η πράξη τους αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ χειρότερη από τους προηγούμενους μειωτικούς χαρακτηρισμούς που τους αποδόθηκαν και ουδέποτε είχε συμβεί στην ελληνική ιστορία, και για τον λόγο αυτό δεν υπήρχε μέχρι τώρα η κατάλληλη λέξη που να την εκφράζει, και έτσι χαρακτηρίστηκαν γενικά ως «πρόθυμοι».
Το χειρότερο γι’ αυτούς, το οποίο με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η πράξη τους αυτή αποτελεί την έσχατη απαξίωση του ανθρώπινου χαρακτήρα, είναι ότι προέβησαν σ’ αυτήν για ιδιοτελείς λόγους και ανταλλάγματα, τα οποία στην προφανή και αυταπόδεικτη μορφή τους περιλαμβάνουν την κατάκτηση ή διατήρηση ενός υπουργικού θώκου, ή την εξασφάλιση μιας θέσης στους συνδυασμούς του ΣΥΡΙΖΑ, στην δε πιθανολογούμενη, ενδεχομένως και άλλης φύσεως, μη αποδεδειγμένα όμως, ανταλλάγματα.
Η μέγιστη δε ειρωνεία είναι ότι αυτοί προτίθενται να ζητήσουν και πάλι την ψήφο του ελληνικού λαού. Εάν βρεθούν Ελληνες πολίτες που θα τους ψηφίσουν, θα αποτελέσει, για μένα τουλάχιστον, μεγάλη απογοήτευση και απόδειξη ότι για τα δεινά του τόπου μας δεν φταίει κανείς άλλος παρά ο ίδιος ο λαός μας.
Για όλους τους ανωτέρω λόγους, φρονώ ότι στα λεξικά και στο λήμμα «πρόθυμος» πρέπει να προστεθεί και η ερμηνεία ότι έτσι χαρακτηρίζεται και κάποιος που για ιδιοτελείς λόγους είναι πρόθυμος να παραδώσει τα πάντα, ακόμα και την ψυχή του και τα πιστεύω του.
Ιωαννης Γ. Κουλουρης, Δρ Μηχ/γος Ηλ/γος ΕΜΠ, Ιλιον