Κύριε διευθυντά
Το Κοινοβούλιό μας και τα άλλα αντιπροσωπευτικά μας σώματα μοιάζουν με μια δεξαμενή ξινισμένου κρασιού, όπου ο νέος μούστος που προστίθεται ακολουθεί τον νόμο της χημείας. Σε ένα αρρωστημένο κλίμα, όπου κακό και καλό επικοινωνούν, η ώσμωση προκύπτει αργά ή γρήγορα, με τη βέβαιη επικράτηση του κακού.
Μόνη ελπίδα, να καταστήσουμε το ξίδι ανενεργό. Οι επερχόμενες αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις μάς προσφέρουν αυτή την ευκαιρία. Στο χέρι μας είναι να διαψεύσουμε τον σαρκαστικό αφορισμό του Τζ. Μπέρναρντ Σο, ότι «Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει πως δεν θα κυβερνηθούμε από ανθρώπους καλύτερους από ό,τι μας αξίζουν».
Ο φιλέρευνος συμπατριώτης μου Σπ. Παπακώστας έφερε στην επιφάνεια ένα ιστορικό διαμαντάκι: Τον όρκο που, τη 10η Οκτωβρίου 1843, έδωσαν 37 ψηφοφόροι του χωριού μας, Φτέρη Φθιώτιδος, για την ανάδειξη-συμμετοχή εκλεκτόρων-πληρεξουσίων στην πρώτη Συντακτική Εθνική Συνέλευση.
Παραθέτω το κείμενο του όρκου, ένα μνημείο ιερότητας και ατομικής ευθύνης που η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος ενσωματώνει:
«Ορκίζομαι, εν ονόματι της Παναγίας και αδιαιρέτου Τριάδος, ενώπιον του θυσιαστηρίου τούτου της αληθείας, να μην δώσω την ψήφον μου ούτε διά φιλίαν, ούτε διά μίσος, ούτε διά φόβον, ούτε διά ελπίδα προσωπικού κέρδους, αλλά κατά την συνείδησίν μου και χωρίς καμίαν προσωποληψίαν».
Η υπεύθυνη ενάσκηση του εκλογικού δικαιώματός μας, κατά τις επερχόμενες εκλογές, είναι το ελάχιστο που περιμένει η πάσχουσα, η εν κινδύνω πατρίδα μας. Με την ψήφο δεν παίζουμε.
Αλλιώς, ας χωνέψουμε καλά καλά τον (ελαφρώς παραφρασμένο) αφορισμό του Τζ. Οργουελ: «Ενας λαός που επαναληπτικά εκλέγει διεφθαρμένους, ανεπαρκείς, καιροσκόπους, ιδιοτελείς, λαϊκιστές-δημαγωγούς πολιτικούς δεν είναι θύμα, είναι συνεργός τους».
Γιωργος Ι. Κωστουλας, Βούλα