Κύριε διευθυντά
Δεν αρέσει στον επιφυλλιδογράφο σας κ. Γιανναρά η κυρία Αγγελοπούλου. Το αντελήφθημεν.
Αυτό, όμως, δεν του δίνει το δικαίωμα να γράφει στην ιστορική εκατοχρονίτισσα «Καθημερινή», της Κυριακής 11 Αυγούστου 2019, ανιστόρητες φαντασιοπληξίες, όπως ότι τάχα «υπόδουλοι στους Τούρκους, οι Ελληνες ήταν άρχοντες».
Μέχρι το 1961, δηλαδή 140 ολόκληρα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, το 70% τουλάχιστον των Ελλήνων ήταν υποχρεωμένο να ζει σε χωριά, μια και ο μόνος πόρος για την άκρως λιτή, μέχρι λιμοκτονίας, επιβίωσή του προερχόταν από την κοπιαστική και αχάριστη πρωτογενή παραγωγή (γεωργία, κτηνοτροφία, δασοκομία, αλιεία). Τα πολυτελή μέγαρα των Ελλήνων, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αλεξάνδρεια, στο Βουκουρέστι, στην Οδησσό και αλλού στην Ανατολική Μεσόγειο, για τα οποία σεμνύνεται ο επιφυλλιδογράφος σας, προέρχονται από τη δραστηριοποίηση ελληνογλώσσων ως μεταπρατικής μειοψηφίας, μεσολαβούσης μεταξύ της αγροτικής, εντοπιογλώσσου πλειοψηφίας αυτών των χωρών και των «διεθνών τοκογλύφων» (κατά την ορολογία του ιδίου του κ. Γιανναρά), της βιομηχανικώς και τραπεζικώς προηγμένης Δύσεως. Και, βεβαίως, τα μέγαρα αυτά χρηματοδοτήθηκαν και από τις θεαματικές και οδυνηρές χρεοκοπίες, στον 19ο αιώνα, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Αιγύπτου, της Βουλγαρίας και της Σερβίας. Κάποιοι σαν τον επιφυλλιδογράφο σας (πολλοί εξ αυτών σπουδασμένοι σε ελληνικά σχολεία, όπως επισημαίνει ο Λέων Μελάς σε σωζομένη ομιλία του για το βουλγαρικό σχίσμα) έπεισαν δημοκοπικά τις αγροτικές πλειοψηφίες των χωρών αυτών να φορτώσουν τη χρεοκοπία των κοινωνιών τους στην ευπορούσα μειοψηφία που συνεργαζόταν με τους «διεθνείς τοκογλύφους». Το μίσος που αυτοί οι δημοκόποι εξήγειραν μαρτυρείται από την αγριότητα με την οποία οι ελληνόγλωσσοι, στη διάρκεια του 20ού αιώνα, εκδιώχθηκαν από τις χώρες όπου δραστηριοποιούνταν. Το μίσος που κατέπληξε τον Κώστα Βάρναλη, όταν το είδε και το έζησε στην Ανατολική Ρωμυλία.
Παρεμπιπτόντως, τα μέγαρα των Ελλήνων της διασποράς της Ανατολικής Μεσογείου θεωρούνταν υπερμεγέθη, εξαιρετικώς ακαλαίσθητα, επιδεικτικά και προκλητικά από τους, ομοίους του κ. Γιανναρά, επαγγελματίες Ιερεμίες του καιρού τους. Κάπως σαν τα κτίρια της κυρίας Αγγελοπούλου σήμερα…
ΥΓ. Ο κ. Γιανναράς απολαμβάνει του προνομίου της απαντήσεως εν εκτάσει στους όποιους επικριτάς του από τις στήλες σας. Αλλοι συνεργάτες σας δεν κάνουν χρήση αυτού του προνομίου, που καθιστά σημαντικά ανίσους τους όρους διεξαγωγής του δημοσίου διαλόγου. Ας είναι και αυτό τεκμήριο του πόσον ο κ. Γιανναράς εκτιμά την ισηγορία, της οποίας, στα λόγια, υπερμαχεί.
Γ. Γεωργανας