Κύριε διευθυντά
Πάλι το θέμα της επιλογής των σημαιοφόρων. Ο θεσμός ανατρέχει στα καπετανάτα των «κλεφτών» την περίοδο της τουρκοκρατίας. Κάθε ομαδάρχης σήκωνε το δικό του μπαϊράκι (σημαία, μπαϊράκι
Λίγα παραδείγματα: Στη «Νύμφη του Θερμαϊκού», έναν Πρόεδρο (της Δημοκρατίας) τον αποδοκίμασαν. Ενας άλλος Πρόεδρος αποχώρησε εγκαίρως από την εξέδρα. Πέραν αυτού, σχεδόν σε όλες τις παρελάσεις οι μαθητές που παρακολουθούν από έξω πετάνε κέρματα σε αυτούς που παρελαύνουν.
Οι δήμαρχοι καταρτίζουν το πρόγραμμα και ορίζουν τη θέση των αρχόντων. Τη δεκαετία του ’50, σε μια πολίχνη της Δυτικής Μακεδονίας υπήρχαν μία μονάδα στρατού, ένα γυμνάσιο (6/τάξιο τότε), δύο δημοτικά σχολεία, ένα νηπιαγωγείο. Ο γυμνασιάρχης δεν είχε θέση στην εξέδρα επισήμων. Ηταν «με τους λοιπούς δημοσίους υπαλλήλους». Οταν παρέλασαν τα στρατιωτικά τμήματα, στην εξέδρα ήταν μόνο ο διοικητής. Οταν πέρασαν τα σχολεία, στην εξέδρα ήταν οι δημοτικοί άρχοντες και ο ιερέας. Ο γυμνασιάρχης έστησε μια μεγαλοπρεπή εξέδρα σε απόσταση 100 μέτρων από την «επίσημη». Κάλεσε τους εκπαιδευτικούς κοντά του και υποχρέωσε όλα τα σχολεία να συνεχίσουν τον βηματισμό και να κάνουν «κεφαλή δεξιά» ενώπιον του γυμνασιάρχη. Η γυμνάστρια, οι δασκάλες και η Μπαλού των προσκόπων παρέλασαν υπερηφάνως. Κέρδισαν τις εντυπώσεις και αποζημιώθηκαν με «ουρανομήκη χειροκροτήματα» από τους γονείς που έσπευσαν ομαδικώς σε αυτή την εξέδρα. Μήπως είναι καιρός να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Ποια είναι η σκοπιμότητα των παρελάσεων;» Και αν θέλουμε παρελάσεις, κάθε πόλη ας ορίσει τη δική της γιορτή. Οσο για το «κλεινόν άστυ», που απελευθερώθηκε τον Οκτώβρη του 1944, καλύτερη η σιωπή (είναι χρυσός).
Ιορδανης Β. Παπαδοπουλος, Πρώην Γυμνασιάρχης. Μαθηματικός, Νομικός Χολαργός