Η χώρα μας αποτελεί, ως γνωστόν, πόλον έλξεως τουριστών λόγω ωραίας φύσεως, ιστορίας, φιλόξενων κατοίκων κ.ά. Οι υπογράφοντες, όμως, ιατροί καθηγητές διαπιστώνουν με πικρία ότι η πατρίδα μας υστερεί σε έναν σημαντικότατο τομέα, που αφορά την έλλειψη μεγάλων συνεδριακών χώρων.
Ο πρώτος από εμάς, για παράδειγμα, παρακολουθεί κάθε χρόνο από το 1973 και ο δεύτερος από το 1994 τα ετήσια συνέδρια της Ευρωπαϊκής Διαβητολογικής Εταιρείας, όπου συμμετέχουν 15.000 έως 20.000 ή και πλέον άτομα, ενώ η συμμετοχή επαγγελματιών υγείας από όλον τον κόσμο ξεπερνά τα 30.000 άτομα στο Πανευρωπαϊκό Καρδιολογικό Συνέδριο.
Παντού μα παντού, ακόμη και σε λιγότερο ανεπτυγμένες ή και μικρότερες χώρες, υπάρχουν μεγάλοι συνεδριακοί χώροι που διαθέτουν τεράστιες παράλληλες αίθουσες (τουλάχιστον τέσσερις) με παράλληλους χώρους συναντήσεων, προσωρινής ανάπαυσης των συνέδρων και ανταλλαγής επιστημονικών απόψεων. Συνολικά μπορούν να φιλοξενήσουν 25.000 έως 40.000 άτομα. Οι ίδιοι χώροι διαθέτουν κάθε είδους διευκολύνσεις, όπως ταχύτατη πρόσβαση στο Διαδίκτυο, οπτικοακουστικά μέσα, γκισέ υποδοχής, κυλιόμενους διαδρόμους κ.λπ., ενώ παράλληλα περιβάλλονται από επαρκείς χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων.
Πλησίον των εν λόγω συνεδριακών κέντρων υπάρχουν λίγα μεγάλα ξενοδοχεία, αλλά, ως ευνόητο, το πλείστον των συνέδρων διαμένει σε πολλά άλλα σχετικά «μεμακρυσμένα» ξενοδοχεία. Η πρόσβαση γίνεται με μετρό, λεωφορεία και ταξί.
Ασφαλώς, αυτά τα συνεδριακά κέντρα δεν φιλοξενούν μόνο ιατρικά συνέδρια, αλλά και συνέδρια πολλών και διάφορων άλλων επαγγελματικών ομάδων.
Το μοναδικό σχετικά μεγάλο ευρωπαϊκό διαβητολογικό συνέδριο που έγινε στην Αθήνα ήταν το 2005 (τότε μικρότερες οι ανάγκες: 13.500 άτομα), στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, υπό την προεδρία του αείμνηστου καθηγητού Σωτηρίου Ράπτη και την αντιπροεδρία του υπογράφοντος Νικολάου Κατσιλάμπρου. Από πλευράς επιστημονικής απόδοσης, το συνέδριο αυτό ήταν πράγματι λίαν επιτυχές. Εντούτοις, οι αναγκαίες υποδομές ήταν απαράδεκτες. Για παράδειγμα, οι οργανωτές ενοικίασαν χιλιάδες καθίσματα από υπαίθριους πωλητές (ευτελείς πλαστικές καρέκλες), ενώ οι τουαλέτες ήταν δυσανάλογα λίγες, με τις αναμενόμενες δυσάρεστες συνέπειες. Εικόνες ντροπής…
Ειλικρινά, είναι θλιβερό να στερείται επί δεκαετίες τώρα η χώρα μας τη δυνατότητα να διοργανώνει πραγματικά μεγάλα συνέδρια. Το συρρέον στην Ελλάδα συνάλλαγμα δεν θα ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο και η απασχόληση θα αυξανόταν σε σημαντικό βαθμό. Είναι το ίδιο λυπηρό ότι ουδεμία πολιτική κατάσταση δεν κατάφερε –και μάλλον δεν επιδίωξε– να γίνει, έστω με ιδιωτική πρωτοβουλία, ένα πραγματικό συνεδριακό κέντρο. Σημειώνουμε ότι τα ξενοδοχεία δεν αποτελούν λύση, διότι δεν έχουν την αναγκαία υποδομή να στηρίξουν μεγάλο αριθμό συνέδρων. Είναι επιτέλους καιρός οι κυβερνώντες, που υπόσχονται μείζονες παρεμβάσεις σε πολλούς τομείς, να προγραμματίσουν το ταχύτερο δυνατό αυτό το μεγαλεπήβολο εθνωφελές έργο, το οποίο είναι πλήρως αναπτυξιακό και θα είναι για πολλές δεκαετίες ανταποδοτικό για τη χώρα μας.
Νικολαος Λ. Κατσιλαμπρος, Ομότιμος Καθηγητής Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ
Νικολαος Κ. Τεντολουρης, Καθηγητής Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ