Κύριε διευθυντά
Αυτή την περίοδο, 1.323 πολίτες που έχουν δηλώσει τις ιδιοκτησίες τους στην περιοχή Λαυρίου-Σουνίου λαμβάνουν «ραβασάκια», με τα οποία πληροφορούνται ότι το Δημόσιο, διά της Δ/νσης Δασών Ανατ. Αττικής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης, άσκησε ένσταση διεκδικώντας τες.
Το «αστείο» της όλης υπόθεσης δεν είναι ότι για τη θεμελίωση της ένστασης επικαλείται μιαν απόφαση του Εφετείου Αθηνών του 19ου αιώνα (1872), αλλά, χωρίς ντροπή, αναγράφεται επί λέξει ότι για την ένσταση «δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν στοιχεία εποικιστικών εκτάσεων, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν στη διάθεση της υπηρεσίας επαρκή και σαφή στοιχεία».
Σαν να μη γνωρίζει η Δ/νση Δασών ότι το 1922 έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή κι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή βάσει συσταθέντων ΣΑΑΚ (Συνεταιρισμοί Αποκατάστασης Ακτημόνων) πρόσφυγες, στους οποίους το τότε ελληνικό κράτος διένειμε κλήρους στην περιοχή, μεταξύ των οποίων και στους δικαιούχους του ΣΑΑΚ μεταλλωρύχων Λαυρίου.
Με άλλα λόγια, τα ραβασάκια μάς λένε ότι εγώ αρκέστηκα στα στοιχεία που έχω στα συρτάρια μου και δεν με ενδιαφέρουν εποικιστικά στοιχεία που υπάρχουν σε άλλες υπηρεσίες και τρέχα εσύ, πολίτη, να βρεις ποιες είναι αυτές οι άλλες υπηρεσίες και πώς θα μπορέσεις να λάβεις, αν δεν σου πουν κι αυτές ότι είναι αναρμόδιες ή ότι δεν μπορούν να τα βρουν γιατί είναι σε κάποιο υπόγειο.
Οταν επιβάλλεται ως αυτονόητο για τον περιορισμό της γραφειοκρατίας και της ταλαιπωρίας των πολιτών, αλλά και ως υποχρέωση, η συνεργασία μεταξύ των δημοσίων υπηρεσιών, πριν προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια, εκείνο που μόνο μπορούμε ως πολίτες να πούμε είναι ντροπή.
Γεωργιος Σγουρογλου, Αγ. Παρασκευή