Κύριε διευθυντά
Διάβασα εδώ και καιρό στην «Καθημερινή» (14/8/19) την επιστολή του κ. Βασίλη Παλαμήδα με τίτλο «Τέσσερις εσχατιές που είναι απαρχές» και θα ήθελα όχι απλώς να συμφωνήσω με το αναφερόμενο ότι τα τέσσερα αυτά σημεία, δηλαδή το Ορμένιο, οι Οθωνοί, η Γαύδος και η Μεγίστη (Καστελλόριζο) «δεν είναι απομακρυσμένα, αλλά αντίθετα το κέντρο της χώρας είναι μακρά από τις μικρές αυτές περήφανες κεντρομόλες και δυνατές Ελλάδες», αλλά και να προσθέσω τα ακόλουθα:
Οποιος ζει σ’ αυτές τις εσχατιές της ελληνικής γης και γενικότερα στα προς Βορράν και Ανατολάς όρια της ελληνικής επικράτειας, όποιος πλέει στις γαλάζιες θάλασσες του Αιγαίου, του λίκνου του Ελληνισμού, ή διασχίζει τον αιθέρα πάνω από αυτές τις εσχατιές, όποιος ζει στην Κύπρο μας, αναπνέει έναν άλλο αέρα που τον οδηγεί ενίοτε να ξεπερνά τα φυσιολογικά όρια και τότε να μεταμορφώνεται σε έναν Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Ισαάκ Σολωμού, Βλαχάκο και Ηλιάκη. Δυστυχώς το «κέντρο της χώρας» στο οποίο αναφέρεται ο κ. Παλαμήδας, το κατ’ άλλους ονομαζόμενο «Κράτος των Αθηνών», όπου ζει και κινείται το 40% του πληθυσμού της χώρας και αναπτύσσεται και το 60%, 70% της οικονομικής δραστηριότητος, σε κάνει να αισθάνεσαι διαφορετικά, με κάποιες ανάσες όταν βλέπεις τον Παρθενώνα ψηλά στην Ακρόπολη και όταν το μυαλό σου συνειρμικά πετάει στον κοντινό μας Τύμβο του Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα μέχρι και τις Θερμοπύλες, για να σου θυμίσει ποιος είσαι, πού πηγαίνεις και τι σου αξίζει.
Εύχομαι και ελπίζω οι πέντε μεγάλοι οδικοί άξονες που κατασκευάσθηκαν τα 10 τελευταία χρόνια και οι θάλασσές μας να φέρουν μαζί με τη γενικότερη ανάπτυξη και αποκέντρωση, η οποία θα ενισχύσει αυτές τις «εσχατιές» για να μην υποστεί ο Ελληνισμός άλλους ακρωτηριασμούς, για να μη βρεθούμε ως οι Κωνσταντινουπολίτες των μέσων του 15ου αιώνα σε κάποια «Πύλη του Ρωμανού» μαζί με κάποιο σύγχρονο «Ιουστινιάνη».
ΥΓ. Την 16η-8-1960 έφτασα με τα 3 αρματαγωγά του Πολεμικού Ναυτικού στο λιμάνι της Αμμοχώστου ως μέλος (υπολοχαγός) της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) από την οποία έφυγα τον Αύγουστο του 1962, έχοντας γευθεί ανείπωτες στιγμές Ελληνισμού ακούγοντας την ελληνική λαλιά σε όλη την έκταση του νησιού από την Πέτρα του Ρωμιού στον Νότο, στο Κάστρο της Κερύνειας στον Βορρά, στον Σταυρό της Ψώκας στη Δύση και την Αμμόχωστο και τις Φοινικούδες της Λάρνακας στην Ανατολή.
Ξαναγύρισα ως αντιστράτηγος έπειτα από περίπου 30 χρόνια για ένα προσκύνημα στον τόπο της θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου, στη Μονή Μαχαιρά, με την ευκαιρία των αποκαλυπτηρίων του ανδριάντος του. Με πλήγωσε η εικόνα της ημισελήνου στη νότια πλευρά του Πενταδάκτυλου εκεί κάτω από το Κάστρο της Ρήγαινας.
Με πληγώνουν όλες οι έντονες αναμνήσεις από την εκεί διετή υπηρεσία μου όταν σκέφτομαι ότι η τραγωδία της Κύπρου, που έφερε τον Τούρκο κατακτητή στο νησί, οφείλεται στα δικά μας ασυγχώρητα λάθη που πρέπει κάποτε να μας διδάξουν.
Δημητριος Κυριαζοπουλος, Κηφισιά