Κύριε διευθυντά
Χρόνια τώρα η ελληνική πολιτεία υποστηρίζει νομικά τη γονεϊκή αποξένωση των παιδιών από τον έναν γονέα σε περιπτώσεις διαζυγίου. Το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο υποχρεώνει τα ελληνικά δικαστήρια σε περιπτώσεις διαζυγίου με αντιδικία να αναθέσουν την επιμέλεια στον έναν γονέα, συνήθως στη μητέρα, και να τη στερήσουν από τον άλλο.
Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά που μέχρι εκείνη τη στιγμή ζούσαν και με τους δύο γονείς ή τουλάχιστον είχαν απρόσκοπτη πρόσβαση σ’ αυτούς και στις οικογένειές τους, μεγαλώνουν πια με τη μία γονεϊκή πλευρά, ενώ στην άλλη δίνονται δικαιώματα «επικοινωνίας», συχνά μόνο ώρες κάθε μία ή δύο εβδομάδες και αυτό έπειτα από σειρά δικαστηρίων, ειδικά όταν η πλευρά που έχει την επιμέλεια επιχειρεί να εκδικηθεί τον άλλο γονέα, πράγμα πολύ σύνηθες (βλ. «Καθημερινή» 7.1.2020).
Ο γονιός στον οποίο επιβάλλεται στέρηση της επιμέλειας των παιδιών του μόνο και μόνο επειδή χωρίζει, περιορίζεται αυτομάτως σε έναν δευτερεύοντα ρόλο στη ζωή των παιδιών του.
Οι παππούδες και γιαγιάδες της μιας πλευράς αποκτούν δικαιώματα όχι μόνο περισσότερα από τους αντίστοιχους συγγενείς της άλλης αλλά και από τον στερημένο της επιμέλειας γονέα.
Η πολιτεία επιφορτίζει τους δικαστές να διαλέξουν ποιον γονέα θα τιμωρήσουν με στέρηση του δικαιώματος επιμέλειας, και εκείνοι το κάνουν συχνά με πολύ ζήλο.
Το νομικό αυτό πλαίσιο που ισχύει ακόμη στη χώρα μας όχι μόνο παράγει βαθιά τραυματισμένους πολίτες, πολίτες αδικαιολόγητα στερημένους αυτονόητων δικαιωμάτων, αλλά συντηρεί και μια ανισότητα που τείνει να θεωρείται φυσική από τους ίδιους τους πολίτες, ειδικά όσους την εκμεταλλεύονται ποικιλοτρόπως.
Η πολιτεία πρέπει να σταματήσει πια να τραυματίζει τόσο βάναυσα ζωές παιδιών και να στερεί αδικαιολόγητα δικαιώματα από ικανούς πολίτες.
Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης για νομοθετική ρύθμιση της συνεπιμέλειας οφείλει να δώσει ένα τέλος στον χρόνιο αυτό παραλογισμό που συντηρεί πάθη, παράγει ανισότητα και βαθιά τραυματισμένους πολίτες.
Γιωργος Καραμανωλης, Αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο της Βιέννης