Κύριε διευθυντά
Ο σεβαστός και οξυνούστατος καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς στην επιφυλλίδα του «Η ηδονική παθολογία των εντυπώσεων» στις 23 Φεβρουαρίου πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τη συμφωνία των Πρεσπών. Συνεχίζει να ξιφουλκεί, ίσως επειδή θεωρούσε πως η κυβέρνηση θα έκανε πράξη τις προεκλογικές της διακηρύξεις, περί προδοτικής και επιζήμιας συμφωνίας όπως κάποια στελέχη της έλεγαν.
Αναφέρει πως «η αρχικά πεισμωμένη αντίσταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην παρανοϊκή απαίτηση των Σκοπιανών εξανεμίστηκε (μετατράπηκε σε εξευτελιστική συμμόρφωση με τις επιταγές του ΝΑΤΟ), μόλις η αντιπολίτευση έγινε κυβέρνηση».
Προκαλεί εντύπωση το αντι-ΝΑΤΟϊκό μένος του αρθρογράφου. Συνήθως εξ αριστερών ακούγονται διαχρονικώς τέτοια. Εκτός από την αποφασιστικότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή να μας βγάλει από το στρατιωτικό σκέλος του, το 1974, λόγω της τραγωδίας της Κύπρου, κανένα κόμμα συμπολίτευσης και μείζονος τουλάχιστον αντιπολίτευσης, δεν αμφισβήτησε την ανάγκη να ανήκομε στη συμμαχία αυτή.
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει το αντίπαλον δέος του Συμφώνου της Βαρσοβίας, όλες οι χώρες επιδιώκουν να ανήκουν στο ΝΑΤΟ. Μπορεί ο κ. Γιανναράς να έχει την άποψή του, αλλά ποιο κόμμα εκτός ΚΚΕ θα έλεγε κάτι παρόμοιο;
Ξεχνάει τη ρωσική επιβουλή για τη Βόρεια Μακεδονία ή τα σχέδια του Ερντογάν για τη χώρα αυτή; Είναι αρνητική εξέλιξη ότι τα F-16 της χώρας μας επιτηρούν τον εναέριο χώρο της γείτονος;
Και πιο κάτω σημειώνει: «Για να είναι αρεστοί οι πολιτικοί μας στη νατοϊκή υπερεξουσία, φόρτωσαν μία εφιαλτική εκκρεμότητα στη ζωή των Ελλήνων της Μακεδονίας».
Θα ήταν σκόπιμο να μας εξηγήσει ο κ. καθηγητής ποια εκκρεμότητα υπονοεί. Μπορεί να φοβόμαστε τα φληναφήματα του κόμματος του αλήστου μνήμης Γκρούεφσκι με τα γελοία αγάλματα και τους χάρτες που σκάρωνε;
Η εφημερίδα που τιμά τις διαφορετικές απόψεις και σέβεται τον πλουραλισμό είχε δημοσιεύσει επιστολή μου στις 4/10/2019 με τίτλο «Διαβάζοντας ιστορία και η Βόρεια Μακεδονία» όπου έθεσα αντιρρήσεις σε όσα έγραψε τότε ο κ. καθηγητής σε άλλη του επιφυλλίδα.
Πάντα τον διαβάζουμε με προσοχή, αλλά η δημοκρατία τιμά και τον αντίλογο.
Δημητρης Γεωργαντας, Χειρουργός, Μαρούσι