Κύριε διευθυντά
Σχετικά με την πολιτική της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία. Ενας συντάκτης της «Καθημερινής» πριν από λίγες μέρες έκανε» την αξιόλογη παρατήρηση ότι οι Τούρκοι ιθύνοντες «παραφύλαγαν» και μόλις ο υπ. Εξωτερικών Νίκος Δένδιας έγραψε κάτι στο Twitter, ο «γιος του λοχία» (ο Τσαβούσογλου) του απάντησε.
Οι Τούρκοι έχουν συγκροτημένη πολιτική έναντι της Ελλάδας, και παρόλο που το υλικό που έχουν για προπαγάνδα είναι μόνο ψέματα και προβοκάτσιες, συνεχώς υποσκάπτουν τη θέση μας και ενισχύουν τη δική τους.
Ακόμη, σαμποτάρησαν την ελληνοαλβανική συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα, επιχειρηματολόγησαν προς την πολιτική σκηνή των βόρειων γειτόνων υπέρ της διατήρησης του ονόματος «Μακεδονία». Επίσης, στη Λιβύη, στον Λίβανο και όπου μπορούν, υπονομεύουν την υπόσταση της Ελλάδας με συνέπεια και συνέχεια.
Η Ελλάδα κάνει ελάχιστα για να υποστηρίξει τα δίκαιά της διεθνώς. Ούτε καν επικαλούμαστε τα ψηφίσματα για την τουρκική εισβολή, ούτε τη Συνθήκη της Λωζάννης.
Εχουμε λοιπόν συνεχώς αφορμές για να εργαστούμε εμείς εναντίον της Τουρκίας, εκτός από μεγάλο όγκο υλικού. Και αυτό όχι για να πολεμήσουμε την Τουρκία, αλλά για να αμυνθούμε στον δικό τους πόλεμο, και κατ’ αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για ειρήνη αμοιβαία συμφέρουσα.
Φέρ’ ειπείν, στην προκειμένη περίσταση (έφοδοι μεταναστών – συκοφαντίες) θα μπορούσαμε να υπενθυμίσουμε στη διεθνή κοινότητα την προβοκάτσια του προξενείου και τα Σεπτεμβριανά του ’55, με δημοσιεύματα της εποχής, φωτογραφίες κ.λπ. Στις επαναλαμβανόμενες διαλέξεις των γειτόνων περί «τρομοκρατίας», να αντιπαραθέτουμε στοιχεία για τους τουρκικούς διωγμούς, δηλώσεις υπέρ των Κούρδων και της κοινής λογικής (…). Αυτές οι ενέργειες προϋποθέτουν αθόρυβη και ενδελεχή προετοιμασία, για το τι ακριβώς θα προβληθεί, πότε*, πώς και σε ποιο στόχο (target).
Δυστυχώς, στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν οι βάσεις για τη συγκρότηση συνεκτικής και μακρόπνοης εξωτερικής, αμυντικής, οικονομικής, δημογραφικής ή άλλης πολιτικής. Κυρίως εξαιτίας του συνεχούς διχασμού και του γενικευμένου αναλφαβητισμού, πολιτών και πολιτικών.
Ιδέες για το τι θα μπορούσε να γίνει υπάρχουν πολλές. Σε όλες τις περιπτώσεις ο δρόμος περνάει από την παιδεία, γι’ αυτό οι ελπίδες είναι λιγοστές, φοβάμαι. Για το θέμα της εξωτερικής πολιτικής, μια αρχή θα ήταν οι «επιτροπές πολιτών» (citizen’s juries) που εισηγήθηκε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου.
Αμεση μπορεί να είναι η συγκρότηση μόνιμης επιτροπής, που να γνωμοδοτεί στο υπουργικό συμβούλιο, κάτι ανάμεσα στο ΕΛΙΑΜΕΠ και την Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής, στην οποία να συμμετέχουν υποχρεωτικά ειδήμονες και από μη κυβερνητικούς ή και εξωκοινοβουλευτικούς πολιτικούς χώρους.
ΥΓ.: Συχνά στο τουρκικό Κοινοβούλιο ομιλητές αναφέρονται σε σφαγές, για παραδειγματισμό των εχθρών τους. Με αφορμή τέτοιες συζητήσεις θα μπορούσε ο ΥΠΕΞ να στείλει μηνύματα σε ξένα μεγάλα ΜΜΕ, που είχαν πρόσφατα άρθρα για τις τουρκικές γενοκτονίες, στο Twitter κ.λπ.
Αλκης Σοφος