Κύριε διευθυντά
Ορισμένες παρατηρήσεις σχετικά με το άρθρο «Η βεβαιότητα της επιστήμης» που δημοσιεύσατε την Κυριακή 29 Μαρτίου:
α) Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι «σε μερικούς μήνες» θα έχουμε αποτελεσματικά φάρμακα και εμβόλια για τον ιό. Υπάρχουν διάφοροι παθογόνοι μικροοργανισμοί που προκαλούν σοβαρές νόσους για τις οποίες, παρά τις εντατικές προσπάθειες δεκαετιών, δεν έχουν βρεθεί αποτελεσματικές θεραπείες. Η μόνη βεβαιότητα για την τωρινή πανδημία είναι ότι κάποια στιγμή θα περιοριστεί, όπως συνέβη και με τόσες άλλες πανδημίες στην ιστορία. Μακάρι να βρεθεί αιτιολογική θεραπεία το συντομότερο – δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση βεβαιότητα. Φοβάμαι ότι η «βεβαιότητα» του αρθρογράφου κ. Αρίστου Δοξιάδη είναι στην πραγματικότητα ιδεολογική αναγκαιότητα: ενδεχόμενη αδυναμία εύρεσης θεραπείας, εκτός από κόστος σε ζωές, θα έχει και ιδεολογικό κόστος για όσους θεωρούν ότι τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα –όπως αυτά που αποκάλυψε τώρα ο μαύρος κύκνος– λύνονται με τεχνολογικές «καινοτομίες» χωρίς να χρειαστεί να αγγίξουμε τις θεωρητικές βάσεις, τις αξίες και τις παραδοχές πάνω στις οποίες έχουμε οργανώσει τις κοινωνίες μας.
β) Δεν ισχύει ότι οι φαρμακοβιομηχανίες «παίρνουν ρίσκα», όπως φαίνεται και από το γεγονός ότι εδώ και πολλές δεκαετίες παρουσιάζουν σταθερά κερδοφορία. Ισως ο κ. Δοξιάδης, με την έμφυτη αισιοδοξία του εταίρου σε επενδυτικό κεφάλαιο, να αποδίδει αυτό το γεγονός στην καλή τους τύχη. Μια εναλλακτική εξήγηση είναι ότι χρηματοδοτούνται αδρά από το κράτος με χίλιους δυο τρόπους, αν όμως το φάρμακο τελικά λειτουργεί, κρατάνε την πατέντα για τον εαυτό τους (στη βάση «τα έξοδα δημόσια, τα κέρδη ιδιωτικά»).
γ) Ενα από τα σοβαρότερα προβλήματα που ανέδειξε η πανδημία είναι η σαθρή οργάνωση των συστημάτων υγείας, με την ολοένα μεγαλύτερη έμφαση στον «ιδιώτη». Ιδιωτική ιατρική όμως σημαίνει πολλές ανούσιες εξετάσεις και θεραπείες σε υγιείς ή ήπια ασθενείς εις βάρος όσων νοσούν σοβαρά. Κανείς δεν έγινε πλούσιος από την 75χρονη μοδίστρα με το εγκεφαλικό και τις 2 πνευμονίες τον χρόνο. Παντού στη Δύση έχουν μειωθεί προσωπικό πρώτης γραμμής και κλίνες, ενώ πολλαπλασιάζονται σαν μανιτάρια οι διοικητικοί και οι σύμβουλοι, στη λογική της «καινοτομίας» και της «efficiency». Αυτό πληρώνουμε τώρα.
Νικος Μεντης, Γιατρός