Κύριε διευθυντά
Τα άρθρα και οι επιστολές για το αν σώζει ο Θεός ή όχι δίνουν και παίρνουν τελευταία, μια και η τρέχουσα επιδημία αφενός δίνει αφορμές για σκέψη και αφετέρου παρέχει χρόνο για γράψιμο. Το ύφος κυμαίνεται από την ευγένεια μέχρι την προκλητικότητα ή και την ύβρη, και οι αναγνώστες αφήνονται να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για τα κίνητρα των γραφόντων.
Ορμώμενος από την επιστολή του κ. Τσολοδήμου (28/3/2020) σημειώνω τα εξής. Κατά καιρούς (ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα) έχουν δημοσιευθεί εργασίες σε ιατρικά περιοδικά που προσπαθούσαν να ερευνήσουν αν η προσευχή είχε ή όχι ευεργετικό αποτέλεσμα σε αρρώστιες. Οι εργασίες έγιναν όλες σε δυτικές χώρες, με κυρίαρχο το στοιχείο του ορθολογισμού, και τα συμπεράσματα ήταν αντιφατικά, όπως θα αναμενόταν.
Το παράλογο των ερευνών αυτών είναι προφανές, μια και στηρίζεται σε εσφαλμένη μεθοδολογία (δεν μπορείς να μελετήσεις πνευματικά φαινόμενα με φυσικές μεθόδους). Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η σωτηρία είναι πρωτίστως πνευματική υπόθεση: οι άγιοι και οι μάρτυρες σώζονται ενώ πεθαίνουν κατά κόσμον. Βέβαια οι προσευχές και τα Μυστήρια της Εκκλησίας επιζητούν εκτός των άλλων και τη θεραπεία από ασθένειες και την απαλλαγή από κινδύνους, χωρίς όμως να εκτοπίζουν ή να υποκαθιστούν τις προτεινόμενες θεραπείες (οι οποίες με τη σειρά τους δεν παρέχουν απόλυτες εγγυήσεις επιτυχίας). Το θαύμα δεν είναι άγνωστο στους ανθρώπους της πίστης, αφού τελικά «παρά Υψίστου εστίν ίασις», αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αντικείμενο απαίτησης από τον Θεό, στον οποίο ανήκει ο έσχατος λόγος για την έκβαση του καθενός.
Αντωνης Παπαγιαννης, Ιατρός, Θεσσαλονίκη