Κύριε διευθυντά
Μέσα στον ζόφο των καιρών και την κλεισούρα των ημερών έρχεται σαν όνειρο και το Θείο Δράμα της Μ. Εβδομάδος, που ακολουθεί αυτή που διερχόμαστε.
Από τους πρωταγωνιστές του δράματος αυτού θα ήθελα για λίγο να σταθώ στον Πόντιο Πιλάτο. Αλήθεια, πολύ ενδιαφέρουσα και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα αυτός ο τοπάρχης της Ρώμης στην Ιουδαία, γνήσιος εκπρόσωπος της κοσμοκράτειρας, πραίτορας και δημόσιος υπάλληλος συγχρόνως. Ευθυνόφοβος, τυπολάτρης, προσεκτικός και δειλός. Από την άλλη, ντόμπρος και σκληραγωγημένος στρατιώτης, περήφανος και αγέρωχος Ρωμαίος πολίτης. Ηταν τότε σαράντα ετών περίπου. Δεν πολυχώνευε τα τερτίπια των Ιουδαίων. Δεν ανεχόταν και δεν τους άφηνε να μπαίνουν στο ανάκτορό του. Ανεξάρτητα, αν αυτοί ισχυρίζονταν ότι «δεν εισήρχοντο εις το πραιτώριον ίνα μη μιανθώσιν». Ακόμα και τους ηγέτες τους αρχιερείς τους δεχόταν και τους άκουγε έξω από τις πύλες!
Από δυο ερωτήσεις, που έκανε στον Ιησού, φάνηκε πως ήταν και αρκετά μορφωμένος, οπαδός της επικούρειας φιλοσοφίας, όπως λένε. «Πόθεν ει συ;» Και «Τι εστιν αλήθεια;». Η περιπέτεια και το μεγαλείο μιας νέας παγκόσμιας θρησκείας άρχιζε ακριβώς από το σημείο αυτό.
Τον μάγεψε η γλυκιά, αινιγματική και λαμπρή προσωπικότητα του Ιησού και φαίνεται πως κατάλαβαν ο ένας τον άλλον από την πρώτη στιγμή. Συμπάθησε και θαύμασε τον Ιησού, γιατί, εκτός από το ότι κατάλαβε ότι ήταν αθώος, διαπίστωσε αμέσως και ότι είχε άλλον μακρύτερο προορισμό και βαθύτερη προέλευση. Πιστός τηρητής του ρωμαϊκού νόμου δεν ήθελε να τον καταδικάσει χωρίς να τον ακούσει, για να έχει άμεση γνώμη.
Ο προσεκτικός αναγνώστης της Γραφής πολλά μπορεί να καταλάβει μέσα από τις γραμμές. Τον φώναξε ξανά, αν και θα μπορούσε να τον είχε ξεφορτωθεί από την πρώτη στιγμή, για να τον ανακρίνει, προσπαθώντας να του αποσπάσει μερικά λόγια, που θα τον βοηθούσαν στην απαλλαγή του. Μάταια όμως. Προσπάθησε να τον ανταλλάξει με τον Βαραββά και διέταξε να τον μαστιγώσουν, για να προκαλέσει τον οίκτο των κατηγόρων του, ώστε να τον αθωώσει. Και πάλι μάταια.
Και το ιερατείο επέμενε, γιατί καμιά δικαστική απόφαση των Ιουδαίων δεν εκτελείτο χωρίς την επικύρωση της ρωμαϊκής αρχής. Στο τέλος κατατρομαγμένος τον παραδίδει στον όχλο εφαρμόζοντας κατά γράμμα τη δικαιοσύνη σε σχέση με τους ξένους: το ius gentium. Ωστόσο, το έφερε βαρέως που συμμετείχε σε αυτή την καταδίκη και γνώριζε ότι δεν τον απάλλασσε το τυπικό και συμβολικό ξέπλυμα των χεριών του σε μια απλή λεκάνη με νερό. Γι’ αυτό, κατά μιαν εκδοχή, αυτοκτόνησε αργότερα.
Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο ταυτίζεται εκπληκτικά σε πάρα πολλά σημεία με το απόκρυφο αλλά, από όσα γνωρίζω, μη απορριφθέν ακόμα από την Εκκλησία μας Ευαγγέλιο του Νικοδήμου, στο οποίον διαβάζουμε τη στιχομυθία: «- Ποιο είναι το βασίλειό σου; – Το βασίλειο το δικό μου δεν βρίσκεται στον κόσμο αυτό. Αλλιώς οι υπηρέτες μου δεν θα άφηναν να φτάσω σε αυτή την κατάσταση. Ηλθα στον κόσμο για να πω την αλήθεια. – Τι είναι η αλήθεια; – Η αλήθεια έρχεται από τον ουρανό. – Στη γη δεν υπάρχει αλήθεια; – Καλά, δεν βλέπεις αυτούς που λένε την αλήθεια, πώς κρίνονται από εκείνους που έχουν εξουσία στη γη; – Τι θέλεις να σε κάνω; – Ο,τι είναι γραφτό. – Γραφτό από ποιον; – Από τους προφήτες που έχουν προφητέψει ήδη τον θάνατό μου…»
Θα δοθεί ποτέ, άραγε, ικανοποιητική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα;
Με εκτίμηση και καλήν Ανάσταση… με ό,τι αυτό σημαίνει.
Γιωργος Α. Κουρμουσης