Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώντας τακτικά τις γνώμες των αναγνωστών σας στην οικεία φιλόξενη γωνιά της εφημερίδας σας, διαπιστώνω συχνά τις αντιθέσεις τους με τις απόψεις άλλων αναγνωστών σας ή με εκείνες συντακτών ή γελοιογράφων σας. Οι αντιθέσεις αυτές εκφράζονται σχεδόν πάντα κόσμια και ευγενικά, δικαιώνοντας την έννοια του πλουραλισμού (αν και πολλοί από τους δήθεν οπαδούς του δεν είναι κατ’ ανάγκην και υπέρ της εφαρμογής του…).
Στο φύλλο της 30/4/20 π.χ. η κ. Α.Π., σχολιάζοντας την απαγόρευση των επισκέψεων και την πράγματι τραγική, συχνά προθανάτια, μοναξιά των ασθενών των ΜΕΘ, διερωτάται… «τι είναι πιο σημαντικό στην ύστατη στιγμή του καθενός, η ψυχρή λογική ή ο σεβασμός στη ζωή που φεύγει;». Είναι αληθές ότι η απάντηση δεν είναι εύκολη, αφού ο φόβος και ο τρόμος είναι χειρότεροι του θανάτου. Εν καιρώ κορωνοϊού όμως (γιατί περί αυτού πρόκειται), ένα οργανωμένο κράτος υποχρεούται να σταθμίσει πλήθος παραμέτρων, πλην των οικονομικών, των επιμολύνσεων κ.λπ., με κυριότερη την επιβάρυνση του προσωπικού: τι προέχει τη στιγμή της θύελλας της πανδημίας; Χρήσιμη η επίσκεψη στον ασθενή, απαραίτητη όμως η απρόσκοπτη λειτουργία των ΜΕΘ, των οποίων η αγωγή δεν είναι μια απλή «παρηγορητική θεραπεία» (palliative therapy), αλλά ριζική, σύγχρονη εφαρμοσμένη ιατρική, που προφανώς στηρίζεται στην ψυχρή λογική.
Στο ίδιο φύλλο, ο κ. Μ.Δ. κρίνει και κατακρίνει όσους γελοιογράφους έθιξαν… «τα ιερά και τα όσια του λαού μας τη Μεγαλοβδομάδα», επιτιθέμενος ειδικότερα στον κ. Σ. Κασιμάτη, που… «λοιδορεί τη φουστανέλα, τους ευζώνους…» κ.λπ., κ.λπ. Αφού πάρω το μέρος των γελοιογράφων σας, που θεωρώ ότι δεν ξεπέρασαν τα (νοητά) όρια της ευπρέπειας, προτίθεμαι και πάλι να υπερασπιστώ τον κ. Κασιμάτη, που με το τολμηρό του χιούμορ προσδίδει ιδιαίτερα ευχάριστο ενδιαφέρον στη στήλη του. Αλλο οι παραδόσεις, άλλο η εμμονή και η προσκόλληση στο παρελθόν και άλλο η καλαισθησία. Αλλο η ικανότητα προσαρμογής στην εποχή μας και άλλο η άνευ νοήματος αγκύλωση και επιμονή σε ασήμαντες τυπικότητες: αρκεί μια επίσκεψη στην προεδρική φρουρά, στον Εθνικό Κήπο, για να αντιληφθεί κανείς πόσος χρόνος απαιτείται για να ντυθεί ο εύζωνας! Παραδοσιακές στολές ναι, τα μουσεία μας είναι γεμάτα, αλίμονο αν έπρεπε να τις φοράμε ακόμα ή να κυκλοφορούμε με… χλαμύδα και σαντάλια! Ναι στο παρελθόν και στη διατήρηση των παραδόσεων, ναι και στο φολκλόρ, αλλά να ζούμε προσαρμοσμένοι στην εποχή μας, που είναι απείρως πρακτικότερη.
Το σπουδαιότερο όλων πάντως είναι… το δικαίωμα στο χιούμορ!
Μηνας Λαγουδακης, Ιατρός