Κύριε διευθυντά
Είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής νοοτροπίας και στάσης η κατάκριση και η λοιδορία των άξιων Ελλήνων. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στους εξοστρακισμούς των επιφανών αρχαίων (Θεμιστοκλής, Αριστείδης κ.λπ.), αλλά επιγραμματικά ας θυμηθούμε τη ρήση του αειμνήστου Γ. Παπανδρέου: «Κεφαλή εμπρός. Πυρ ομαδόν».
Κατ’ ευτυχή συγκυρία, ζήσαμε το δύσκολο τρίμηνο της πανδημίας COVID-19 με την καθοδήγηση και τη σεμνή αλλά τόσο θερμή προσηγορία του άξιου καθηγητή Σωτ. Τσιόδρα, ο οποίος, με σπάνιο τα τελευταία χρόνια, ανθρώπινο και επιστημονικό ήθος και ύφος, μας οδήγησε στη διέλευση αυτών των δύσκολων συμπληγάδων, μαζί βέβαια με όλη την ομάδα των λοιμωξιολόγων και όλου του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.
Το δύσκολο αυτό εγχείρημα ήταν αποτέλεσμα τόσο της κυβερνητικής εμπιστοσύνης στους επαΐοντες όσο και της μοναδικής σχέσης εμπιστοσύνης που ανέπτυξε με την πλειονότητα των Ελλήνων ο καθηγητής Τσιόδρας. Ηταν ουσιαστική σχέση – θεραπευτική μεταξύ ιατρού και ασθενούς, όπως σοφά την επισημαίνει στα γραπτά του ο αείμνηστος καθηγητής Παθολογίας Κ. Γαρδίκας. Και αν αυτή η σχέση εμπιστοσύνης είναι δύσκολο να κτιστεί μεταξύ του ιατρού και ενός ασθενούς, σκεφθείτε πόσο δύσκολη είναι μια τέτοια σχέση μέσω τηλεοράσεως, ενός γιατρού με πλήθος ανθρώπων, και μάλιστα Ελλήνων. Ομως, «προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», κατά τον Θουκυδίδη. Και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικά θετικό για την Ελλάδα. Πλήθος ειδικών και μη ξένων εδήλωναν ότι θα ήταν τυχερές οι χώρες τους αν είχαν ως σύμβουλο έναν «professor Tsiodras». Και η αποδοχή του στο ελληνικό κοινό έφθασε το 95% διότι η ταπεινή του επιστημονική αρτιότητα και η ανθρώπινη αμεσότητα και ειλικρίνεια ήταν προσόντα ακαταγώνιστα ακόμη και για τον δύσπιστο Ελληνα.
Ομως, υπήρξαν και αρκετοί, δυστυχώς, που λοιδόρησαν τον καθηγητή με αναρτήσεις προερχόμενες είτε από μικροψυχία είτε από ημιμάθεια. Μάλιστα, μερικοί εξ αυτών ήταν πολιτικοί ή βαρύγδουποι «προοδευτικοί» δημοσιογράφοι. Προσπάθησαν με διαστρεβλώσεις ή απομονώνοντας φράσεις να το επιτύχουν ακολουθώντας το γκεμπελικό πρότυπο. Δεν τα κατάφεραν. Αγνοήθηκαν και αυτοπεριθωριοποιήθηκαν, όπως στο παρακάτω ιστορικό περιστατικό, που είναι εξαιρετικά διδακτικό.
Τον Αύγουστο του 1822 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μετά τη νίκη στα Δερβενάκια, ανέβηκε στην Τριπολιτσά για λίγη ανάπαυλα και έγινε δεκτός βέβαια από την πλεινότητα του λαού με πανηγυρισμούς. Μετά τη Θεία Λειτουργία που έγινε, κάθισε με τους φίλους του στη δροσιά ενός πλατάνου. Εκεί ένας φίλος του άρχισε να του λέει πόσο τον κατηγορούσαν με φθόνο και ψέματα κάποιοι μεγαλοσχήμονες. Και η απάντηση του Γέρου: «Ασ’ τους να λένε. Καμώσου ότι δεν άκουσες τίποτα. Ας έχει δόξα ο Αγιος Θεός που μας βοηθάει να ελευθερώσουμε την πατρίδα μας και άσ’ τους να λένε ό,τι θένε». Και γυρίζοντας το βλέμμα σε μια διπλανή καρυδιά που θρόιζε τα φύλλα της στο αρκαδικό αεράκι, αναστέναξε θυμόσοφα και είπε: «Τι αναστενάζεις, καρυδιά μου; Μη σε πετροβολάνε τα παιδιά; Είναι γιατί έχεις τα καρύδια». Αυτή η φιλοσοφημένη και ανεξίκακη στάση του Γέρου του Μωριά ας δίνει θάρρος σε όλους τους άξιους, και στον καθηγητή Τσιόδρα, να συνεχίζουν τον καλό αλλά δύσκολο αγώνα τους.
Γεωργιος Ν. Καραμανζανης, Ιατρός καρδιολόγος, Χολαργός