Κύριε διευθυντά
Την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019 απεβίωσε ο καθηγητής Παύλος Γεωργίου (γεννηθείς το 1932), ο οποίος είχε διατελέσει (τακτικός) καθηγητής στο Μαθηματικό Τμήμα της Φυσικομαθηματικής Σχολής (νυν Σχολής Θετικών Επιστημών) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο Παύλος Γεωργίου υπήρξε ένας μεγάλος μαθηματικός, ο οποίος έχαιρε μεγάλης επιστημονικής εκτιμήσεως και στην αλλοδαπή (ιδίως στη Γερμανία). Είχε διεξαγάγει επιστημονική έρευνα σε διάσημα πανεπιστήμια της Γερμανίας, όπως μεταξύ άλλων στο πανεπιστήμιο της Τυβίγγης (Tübingen), ενώ του είχε χορηγηθεί και ερευνητική υποτροφία από το διάσημο γερμανικό ίδρυμα Alexander von Humboldt – Stiftung (του οποίου υπότροφοι ήταν και είναι πολλοί καθηγητές των ελληνικών ΑΕΙ), αποστολή του οποίου είναι η βράβευση της Αριστείας σε διεθνές επίπεδο (Weltweit Exzellenz).
Ο καθηγητής Παύλος Γεωργίου υπήρξε πρότυπο ακαδημαϊκού δασκάλου και ενεργού πολίτου, ενώ ως πανεπιστημιακός δάσκαλος διακρινόταν για το ακαδημαϊκό του ήθος, ήταν αφοσιωμένος στο έργο του και στα ακαδημαϊκά του καθήκοντα και δεν «εμπορεύθηκε» ποτέ με οποιονδήποτε τρόπο τους ακαδημαϊκούς του τίτλους είτε χάριν χρημάτων είτε χάριν καταλήψεως διαφόρων αξιωμάτων ή θέσεων είτε χάριν δημοσιότητος/διαφημίσεως.
Ο καθηγητής Παύλος Γεωργίου ανήκε στην κατηγορία εκείνων των (ολίγων) πανεπιστημιακών δασκάλων οι οποίοι με θαρραλέο και ενεργητικό τρόπο, και εντός και εκτός πανεπιστημίου, ύψωσαν τη φωνή τους κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών εναντίον της δικτατορίας.
Η χούντα τον συνέλαβε και, αφού τον βασάνισε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, τον εξόρισε στη Γυάρο. Η ακαδημαϊκή κοινότητα της Γερμανίας κινητοποιήθηκε άμεσα για την απελευθέρωσή του. Εντονες διαμαρτυρίες εστάλησαν από το ίδρυμα Alexander von Humboldt – Stiftung και το πανεπιστήμιο του Tübingen, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο Παύλος Γεωργίου και κατά την εξορία του στη Γυάρο έκανε μαθήματα σε εξορισμένους επίσης μαθητές του. Εμεινε στην εξορία μέχρι την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και απελευθερώθηκε με τα πρώτα μέτρα της κυβερνήσεως εθνικής ενότητος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Λόγω της ιδιαίτερης επιστημονικής ηθικής και ακαδημαϊκής ακτινοβολίας του, του έγιναν πολλές προτάσεις από τα τότε πολιτικά κόμματα, ιδίως από την Ενωση Κέντρου, τον Γεώργιο Μαύρο και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, για να συμμετάσχει στις εκλογές ως βουλευτής. Αρνήθηκε.
Ο καθηγητής Παύλος Γεωργίου ήταν πραγματικός αντιστασιακός με όλη τη σημασία της λέξεως, ο οποίος βεβαίως δεν έσπευσε να ανταλλάξει –ούτε αντήλλαξε ποτέ– τους αντιστασιακούς τίτλους του με θέσεις ή αξιώματα, αλλά επέστρεψε στα πανεπιστημιακά καθήκοντα και συνέχισε να διδάσκει όχι μόνο τα της επιστήμης του, αλλά πρωτίστως ακαδημαϊκό ήθος, και μάλιστα με τη γνωστή σε όλους παρρησία του. Και επί Δημοκρατίας πολλές φορές ασκούσε εντόνως κριτική (πολλές φορές καυστική) προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι γνωστή, μάλιστα, η έντονη κριτική του (συνοδευόμενη πολλές φορές από καυστικά σχόλια) κατά του νόμου-πλαισίου του έτους 1982 και κατά των συντακτών/εμπνευστών (στο χαμηλότερο και στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο) του νόμου, καθώς και η έντονη κριτική που άσκησε προς την τότε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και την τότε κυβέρνηση από την κατωτέρα μέχρι και την ανωτάτη βαθμίδα αυτής (δηλαδή, και προς τον τότε πρωθυπουργό).
Ο καθηγητής Παύλος Γεωργίου ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του ακαδημαϊκού χώρου –και μάλιστα ηθική προσωπικότητα– της Ελλάδος. Δεν εκπλήσσει, βεβαίως, ότι τα διάφορα επικοινωνιακά κέντρα δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τον Παύλο Γεωργίου, διότι προφανώς δεν ανήκε στην κατηγορία των «κηπουρών», οι οποίοι διαφημίζονται ως «προσωπικότητες». Ασφαλώς οι συνάδελφοί του στη Σχολή Θετικών Επιστημών δεν θα πρέπει να υπερηφανεύονται και πολύ που δεν απένειμαν στον Παύλο Γεωργίου τον τίτλο του ομότιμου καθηγητού.
Νικολαος Καν. Κλαμαρης, Ομ. καθ. της Νομικής Σχολής και μέλος του Δ.Σ. του Σώματος Ομοτίμων του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Υποτρόφων του Ιδρύματος Alexander von Humboldt – Stiftung