Κύριε διευθυντά
Με την ευκαιρία της ψήφισης από το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας του σχεδίου κυκλοφοριακών ρυθμίσεων στο κέντρο της πόλης και τις εν γένει προσπάθειες του δημάρχου και των εκλεκτών συνεργατών του για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών της πρωτεύουσας, θα ήθελα να συνεισφέρω με απόψεις που αποκρυσταλλώθηκαν ύστερα από πολυετή ενασχόλησή μου με την αυτοκίνηση.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες είχα πολλές ευκαιρίες να συμμετάσχω σε σχετικές συζητήσεις με αρμοδίους ή με ειδήμονες γύρω από το αυτοκίνητο και τις βλαβερές επιπτώσεις του στη σύγχρονη ζωή των μεγάλων πόλεων, όπως και για την ανάγκη δημιουργίας συνθηκών περιορισμού της χρήσης του.
Εχω διαπιστώσει ότι οι απόψεις αυτές σε πολλές των περιπτώσεων έτειναν να πάρουν τη μορφή δόγματος, βάσει του οποίου το αυτοκίνητο στο αστικό περιβάλλον έπρεπε να τεθεί υπό διωγμόν και να υποκατασταθεί από άλλα, ηπιότερα μέσα μετακίνησης, όπως π.χ. τα πατίνια, τα ποδήλατα και τα δίκυκλα γενικότερα.
Πρόσφατα, μάλιστα, είχα την ευκαιρία να παραστώ μάρτυς πανηγυρισμών εκπροσώπων αυτού του δόγματος, όταν πρωτοεμφανίσθηκαν στην πόλη μας τα ηλεκτρικά πατίνια, τα οποία όλοι είδαμε πώς και πόσο συνεισέφεραν στη βελτίωση της ποιότητας ζωής μας, μέχρι που τελικά αποσύρθηκαν. Τα ίδια έχουμε βιώσει και με τη
δημιουργία των κατά τόπους αποσπασματικών και κυριολεκτικά ξεκρέμαστων ποδηλατοδρόμων που δημιουργήθηκαν από ρέκτες δημάρχους εις βάρος της επιφάνειας των πεζοδρομίων εκεί όπου δεν υπάρχει ούτε για δείγμα ένα ποδήλατο σε κυκλοφορία.
Ελπίζω ότι το επιτελείο του κ. δημάρχου των Αθηνών κινείται μακριά από τέτοιες ακρότητες και ότι εργάζεται με στόχο την πραγματική διευκόλυνση όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως του μέσου μετακίνησης που χρησιμοποιούν ή της κίνησής τους ως πεζών.
Ειδικά για το θέμα του αυτοκινήτου ως μεταφορικού μέσου, θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε πολιτικές βελτίωσης του τρόπου χρήσης του και ανάπτυξης κοινωνικής ευαισθησίας των κατόχων του.
Θα πρέπει με πολιτική μέτρων, κινήτρων αλλά και με εκπαίδευση να περιορίσουμε την παράλογη και αντικοινωνική χρήση του, όπως π.χ. την ανεύθυνη κατάληψη του δρόμου για μόνιμη στάθμευση δύο ή τριών αυτοκινήτων χωρίς πινακίδες, που τα κρατάμε για να τα αποσύρουμε εν αναμονή νέας αντικατάστασης, την κατάληψη των πεζοδρομίων με το ογκώδες τετρακίνητο που αγοράσαμε για την επιβλητική μας παρουσία κ.λπ.
Θα πρέπει, επίσης, να υποστηρίξουμε με κίνητρα και πολιτικές την αγορά μικρών σε όγκο, οικονομικών σε ενέργεια και καθαρών σε εκπομπές νέων αυτοκινήτων για τις αστικές μετακινήσεις μας.
Υπενθυμίζω ότι υπάρχουν χώρες που φορολογούν το αυτοκίνητο με βάση τον όγκο του ή ακόμα που δεν επιτρέπουν την κατοχή του εάν δεν υπάρχει χώρος στάθμευσής του.
Το αυτοκίνητο δεν είναι εχθρός της καλής ποιότητας ζωής μας στα αστικά κέντρα, αλλά φίλος της. Εχθρός της είναι μόνο η κακή χρήση του, για την οποία μερίδιο ευθύνης έχει σε μεγάλο βαθμό και η διοίκηση.
Διονύσιος Νεγκας, Ναυπηγός – μηχανικός, Βούλα Αττικής