Κύριε διευθυντά
Οι εξελίξεις στην Αγία Σοφία, η μαζική καταστροφή των αρχαιοτήτων της Παλμύρας και των αλήστου ομορφιάς ψηφιδωτών δαπέδων στη Συρία, η διάλυση πανάρχαιων πόλεων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Είναι μνημεία που βρίσκονται υπό την αιγίδα και τη διαχείριση της UNESCO. Μάλλον ήρθε η ώρα της επαναπροσέγγισης και του ελέγχου αυτής της οργάνωσης που αποτελεί ένα κλαδί του ΟΗΕ και έχει την ίδια αρρώστια με αυτόν, που λέγεται αποστασιοποίηση. Ποια είναι, λοιπόν, η παρεχόμενη προστασία και ποια η επεμβατική και διαχειριστική προστασία των μνημείων που η ίδια κηρύσσει ως παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομίας έπειτα από έτη διαδικασιών; Εκτός από την ανάδειξη ορισμένων ατόμων ως πρέσβεων καλής θελήσεως που στην πλειοψηφία τους επισκέπτονται δύσμοιρους τριτοκοσμικούς και φωτογραφίζονται μαζί τους (ας θυμηθούμε την επίσκεψη της καλυμμένης με μαύρο πέπλο Αντζελίνα Τζολί στο λιμάνι του Πειραιά εν μέσω των μεταναστευτικών καραβανιών), τις διασκέψεις σε πανάκριβα και πολυτελή θέρετρα, δεν έχουμε τύχει κάποιας ηχηρής ή έστω και χαλαρής παρέμβασης και ουσιαστικής φροντίδας όλων αυτών των μνημείων που χάθηκαν ή χάνονται με γοργούς ρυθμούς. Η χώρα μας έχει μόνιμη αντιπροσωπεία στην εν λόγω οργάνωση. Καλό θα ήταν να δημοσιοποιήσουν τα μέλη της τα διαβήματα, τα ερωτήματα, τις ενέργειες και τις προσπάθειές τους στην αποτροπή αυτής της εξέλιξης, εφόσον βεβαίως υπάρχουν. Εξέλιξης που σημαίνει –και να μη γελιόμαστε– ότι δεν υπάρχει, πλέον, δυνατότητα ούτε επίσκεψης αυτού του συμβόλου όχι της Ορθοδοξίας αλλά του πληγωμένου Ελληνισμού. Περιμένουμε.
Αυγουστα Μαλικουτη