Κύριε διευθυντά
Κάθε σκεπτόμενος πολίτης αυτής της χώρας, φρονίμως ποιών, θα έπρεπε στο όνομα της λήθης και της αδήριτης ανάγκης συμφιλίωσης να αποφεύγει ή πιο απλά να μην αναμοχλεύει τα πάθη, τα μίση και τις ολέθριες για την Ελλάδα συνέπειες του εμφυλίου σπαραγμού. Ολα αυτά με την προϋπόθεση ότι και τα δύο μέρη λειτουργούν με συνέπεια, αποκλείοντας σ’ ένα έκαστο να αναφέρεται στα συμβάντα της εποχής εκείνης από τη δική του μόνο σκοπιά κι έτσι να προκαλεί. Πριν προχωρήσουμε θα ήθελα να επισημάνω το εξής σημαντικό σε αυτή την τραγική για την Ελλάδα περίοδο της ιστορίας της:
Η αριστερή διανόηση έκανε το ολέθριο σφάλμα να μονοπωλήσει σχεδόν την ιστορία γράφοντάς την όπως ήθελε, διαστρεβλώνοντας έτσι γεγονότα και παραβλέποντας αλήθειες. Η ευθύνη της είναι μεγάλη, ελπίζω το μέλλον να δείξει και στην ίδια ότι ευθύνη όλων των σκεπτόμενων πολιτών είναι να βοηθούν να γράφεται η ιστορία αντικειμενικά και δίκαια. Οι νέες γενιές δεν πρέπει να παρασύρονται από συνθήματα και μονομερή ιδεολογήματα.
Το έθνος ωφελείται μόνο από την υπεύθυνη θέση καθενός που διαμορφώνει ιδέες και νοήματα, έτσι ώστε να βλέπει (το έθνος) τα λάθη του και να διορθώνεται επ’ ωφελεία των πολιτών του.
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε κινήσεις, εκδηλώσεις και γεγονότα τα οποία προκαλούν κάθε δημοκρατικό πολίτη και ιδιαίτερα της ηλικίας του γράφοντος, με την «πρόκληση» να υπερβαίνει τα όρια και να ενοχλεί αφάνταστα. Εχουμε χρέος ιερό στους νεκρούς αξιωματικούς και οπλίτες που έδωσαν τη ζωή τους για να μείνει η Ελλάδα μια ελεύθερη δημοκρατική χώρα να λέμε την αλήθεια. Η θυσία των ανωτέρω μας χάρισε τα αγαθά της ελεύθερα λειτουργούσης δημοκρατίας αποφεύγοντας τη φρίκη του σοβιετικού ολοκληρωτισμού που δυστυχώς δεν απέφυγαν και έζησαν οι δύστυχες ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες.
Γι’ αυτό το γεγονός, ότι ζήσαμε ελεύθεροι να δημιουργήσουμε και να απολαύσουμε τα αγαθά της δημοκρατίας, οφείλουμε σ’ αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους να τους τιμάμε, να τους θυμόμαστε και το ελάχιστο, να μη χάνουμε την αξιοπρέπειά μας φοβούμενοι να λέμε και να γράφουμε την αλήθεια.
Εάν ο γράφων αστόχησε και άθελά του αναμόχλευσε πάθη και ιστορίες, είναι ξεκάθαρο ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν στις προθέσεις του. Το μόνο που ένιωθε και νιώθει σαν χρέος είναι η ιερή υποχρέωσή του να μνημονεύει και να τιμά τους πεσόντες για την πατρίδα Ελληνες αξιωματικούς και οπλίτες. Από την πλευρά μου επαναλαμβάνω ότι το αφιερώνω στη μνήμη εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους και θυσιάστηκαν υπηρετώντας την πατρίδα και την ελευθερία της δημοκρατίας.
Ανεστης Διακοδημητρης, Κηφισιά