Κύριε διευθυντά
Παρακαλώ όπως δημοσιεύσετε την ακόλουθη απάντησή μου στην άκρως επιθετική και προσβλητική επιστολή (που αφορούσε όχι μόνο τη δημόσια και πολιτική ζωή του Χαρίλαου Φλωράκη, αλλά και την προσωπική και οικογενειακή ζωή του) ενός επιστολογράφου από το Μοναστηράκι Δωρίδος, στο φύλλο σας της 5/9.
Ως μοναδικός πρωτανιψιός εν ζωή (μαζί με τρεις εξαδέλφες μου) του Χαρίλαου, έχω υποχρέωση να υπερασπίσω τη μνήμη του από τέτοιου είδους επιθέσεις, που δεν υπερβάλλω αν τις χαρακτηρίσω χυδαίες:
– Για τον πατριωτισμό του Χαρίλαου μιλούν τα πρώτα άρματα που σήκωσε στα βουνά εναντίον των κατακτητών στην Κατοχή, 29 χρόνων, και οι απεργίες που οργάνωνε στην κατεχόμενη Αθήνα.
– ΔΣΕ / Εθνικός Στρατός: Ολοι οι πόλεμοι, και κυρίως οι εμφύλιοι, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τη σκληρότητα μεταξύ των ενόπλων, αλλά δυστυχώς και πολύ άδικα και προς τους αμάχους. Αν οι μαχητές του Χαρίλαου έδειξαν σκληρότητα, τι έδειξαν οι στρατοδίκες του Εθνικού Στρατού; Στις συνοπτικές δίκες που περνούσαν τους 20χρονους μαχητές του ΔΣΕ που αιχμαλώτιζαν, τους υπέβαλαν ένα μόνο ερώτημα: Αναγνωρίζεις ως νόμιμη κυβέρνηση της Ελλάδας αυτή του βουνού ή την εθνική; Αν απαντούσαν «του βουνού», ήξεραν ότι το άλλο πρωί στις 6 θα τους εκτελούσαν! Φυσικά απαντούσαν «του βουνού»…
– Γέλιο μου προξένησαν οι αναφορές του στην προσωπική ζωή του Χαρίλαου: ότι ο Βλαντάς τού βρήκε γυναίκα κ.λπ. Oταν οι πάντες που τον γνώριζαν ή είδαν φωτογραφίες του ήξεραν το πόσο αρρενωπός και ομορφάντρας ήταν. Για την ιστορία, μία μόνο γυναίκα παντρεύτηκε ο Χαρίλαος: τη Μάγδα, παλιά ΕΠΟΝίτισα. Τη γνώρισε όταν στα ’60 τον πήγαν από τις φυλακές της Αίγινας στον Ερυθρό Σταυρό, όπου ήταν εθελόντρια, για καρδιολογικές εξετάσεις. Την παντρεύτηκε μετά το 1966*, όταν με τον νόμο του Γ. Παπανδρέου «πήρε τα κλειδιά», όπως έλεγε, από την Αίγινα, ως ο τελευταίος πολιτικός κρατούμενος.
– Το σχόλιο για την εκτίμηση που μου εξέφρασε ο Κ. Καραμανλής για τον Χαρίλαο, στη μοναδική συνάντηση που είχα, ότι τάχα μου το έκανε σαν «συνήθεις φιλοφρονήσεις και φληναφήματα»: Αγνοεί, προφανώς, ότι ίσως το κυριότερο συστατικό του χαρακτήρα ενός πραγματικά μεγάλου ανδρός είναι ακριβώς ότι ΔΕΝ έχει ανάγκη κολακείας εις βάρος της αληθινής σκέψης του. Εκτός αν πιστεύει ότι ο Κ. Καραμανλής ΔΕΝ ήταν μεγάλος Ελληνας. Το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, τρεις οικογένειες ήταν αποφασιστικές για τις τύχες της Ελλάδας: Καραμανλή, Παπανδρέου και Μητσοτάκη. Ολοι γνωρίζουμε πως τα μέλη τους έκριναν την πολιτεία του Χαρίλαου**.
– Και κάτι τελευταίο σχετικά με τη συγκεκαλυμμένη επίθεσή του και προς την «Καθημερινή», επειδή δημοσιεύει επιστολές μου. Αγνοεί, μεταξύ πολλών άλλων, ότι ένας από τους λόγους της επιτυχίας της «Καθημερινής», σε Ελλάδα και διεθνώς, έγκειται στο γεγονός ότι ακολουθεί κατά γράμμα το θέσφατο: «Τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα του Χριστού στον Χριστό».
* Στα συνέδρια του Κομμουνιστικού Κόμματος της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, στα ’70 και ’80, τον μόνο γενικό γραμματέα Κ.Κ. (από τα 160) που δεν ήταν στην εξουσία και που τοποθετούσαν στην τιμητική πρώτη σειρά, παρέα με τους προέδρους ή πρωθυπουργούς που ήταν στην εξουσία (Πολωνίας, Τσεχίας, Αν. Γερμανίας, Βουλγαρίας κ.λπ.), ήταν ο Χαρίλαος. Γιατί; Διότι η πορεία της ζωής του αντιπροσώπευε τον ιδεώδη και συνεπή κομμουνιστή: μαθητής στη νεολαία στα ’30, αντίσταση και επαναστάτης στα ’40, παράνομος και φυλακές και εξορίες επί 20 χρόνια στα ’50 και ’60 και γ.γ. του κόμματος, που το οργάνωσε έτσι ώστε να γίνει αποφασιστικός παράγων του ελληνικού πολιτικού γίγνεσθαι στα ’70 και ’80.
** Και κάτι ακόμα για τον πατριωτισμό αυτού του ηγέτη: Για πρώτη φορά στα χρονικά του κομμουνιστικού κινήματος, αποφάσισε να στηρίξει μια δεξιά κυβέρνηση γιατί το επέβαλε το καλό του τόπου, όπως μου είπε το 1989… Αυτός ο συνεπέστερος, αδιάφθορος και ασυμβίβαστος, στα κομμουνιστικά ιδεώδη του, ηγέτης.