Κύριε διευθυντά
Ευτυχώς δεν βρισκόμαστε πλέον στη δεκαετία του ’50 με την πατριαρχική κοινωνία, ειδικά σε απομακρυσμένες περιοχές. Στις μέρες μας ο ρόλος του πατέρα-αφέντη, του συζύγου-δυνάστη ουσιαστικά δεν υφίσταται.
Οι νόμοι έχουν αλλάξει προς την κατεύθυνση της ισότητας των δύο φύλων, σύμφωνα με τις επιταγές του Συντάγματος.
Ο νόμος σήμερα προστατεύει την εργαζόμενη μητέρα, τη σύζυγο. Η γυναίκα έχει πλέον χειραφετηθεί. Εχει καταλάβει δημόσια αξιώματα και ευθύνες. Παραμένει όμως ένα μεγάλο αγκάθι με αφορμή και τις τελευταίες εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ περί αύξησης της διάρκειας της στρατιωτικής θητείας ή και υποχρεωτικής στράτευσης στα 18. Διότι αυτά δεν αφορούν και τα δύο φύλα. Η ισότητα δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μόνο σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα, αλλά και τις υποχρεώσεις.
Η πατρίδα αντιμετωπίζει τον εξ Ανατολών κίνδυνο. Είναι λοιπόν δυνατόν –κατά μείζονα λόγο τώρα– οι γυναίκες να μην υπηρετούν καθόλου στρατιωτική θητεία και να πέφτει ολόκληρο το βάρος αποκλειστικά και μόνο στον άρρενα πληθυσμό;
Με αφορμή και τη σύσφιγξη των σχέσεων με το Ισραήλ, ας πάρουν παράδειγμα από αυτή τη μικρή χώρα της Ανατολικής Μεσογείου που αντιμετωπίζει επίσης διαρκείς κινδύνους (π.χ. από Χαμάς, Χεζμπολάχ, Συρία). Εκεί οι γυναίκες υπηρετούν πρόθυμα τη στρατιωτική τους θητεία με υψηλό μάλιστα αίσθημα πατριωτικού καθήκοντος.
Εδώ γιατί καμία γυναικεία οργάνωση δεν το θέτει, έστω από φιλότιμο; Τόσο πολύ πια αυτό έχει εκλείψει; Χώρια που είναι ευθύνη της πολιτείας και συνταγματική επιταγή να εφαρμοστεί άμεσα.