Κύριε διευθυντά
Το αντικληρικό μέτωπο πάλι επιστρατεύθηκε με αφορμή τη δημοσιοποίηση μεταλήψεως από μέλος της κυβέρνησης. Δυστυχώς πολλοί αγνοούν ότι η Θεία Κοινωνία είναι το κύριο μυστήριο, η πεμπτουσία της χριστιανικής πίστης, η καρδιά της Θείας Λειτουργίας, με τη μετουσίωση σε άρτον και οίνον του Σώματος και Αίματος του Χριστού. Γι’ αυτό και η Θεία Μετάληψη είναι απολύτως ανεπίδεκτη απαγορεύσεως, περιορισμού ή και μεταβολής του τρόπου χορηγήσεώς της, του τελευταίου τούτου όρου χωρίς απόφαση Πανορθόδοξης Οικουμενικής Συνόδου.
Επομένως, ενώ το κράτος μπορεί να επιβάλει, όπως το έκανε, περιορισμούς στην προσέλευση πιστών στους ναούς και υποχρεώσεις στον τρόπο παρουσίας τους εκεί, κωλύεται όχι μόνο να απαγορεύσει τη Θεία Μετάληψη, αλλά και να συστήσει αποχή απ’ αυτήν. Κάτι τέτοια αντιβαίνουν σε συνταγματικές διατάξεις, όπως το άρθρο 3 του Συντάγματος που ορίζει ότι «Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας… τηρεί απαρασάλευτα τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις» και το άρθρο 13 που επιτάσσει: «Κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων».
Το περιστατικό του αναπληρωτού υπουργού και διπλωματικού συναδέλφου κ. Γιώργου Κουμουτσάκου μου φέρνει στη μνήμη δύο παρεμφερείς καταστάσεις αντιδεοντολογικής διαγωγής με θέμα την Ιερά Μετάληψη:
Παρευρισκόμενος σε εορτασμό εθνικής επετείου στην εκκλησία του Μεγάρου των Απομάχων στο Παρίσι, όπου υπηρετούσα, το 1981, είδα τον τότε υπουργό Οικονομικών της σοσιαλιστικής κυβερνήσεως του κοσμικού γαλλικού κράτους και μετέπειτα πρόεδρο της Επιτροπής της ΕΟΚ, Ζακ Ντελόρ, να αποσπάται μόνος του από την ομάδα των παρισταμένων μελών της κυβερνήσεως για να λάβει τη Θεία Κοινωνία.
Το άλλο περιστατικό, που δεν θυμάμαι ακριβώς πότε συνέβη, ήταν η απόλυση Σοβιετικού πρέσβη διότι, ευρισκόμενος στο εξωτερικό, εκοινώνησε. Εύχομαι, και είμαι βέβαιος, ότι δεν θα φθάσουμε στη χώρα μας σε παρόμοιες με την τελευταία ακραίες καταστάσεις.