Κύριε διευθυντά
Αν και μη ειδικός επί θεμάτων εκπαίδευσης (με μοναδικά εφόδια τις δικές μου μαθητικές εμπειρίες και ένα μικρό χρονικό διάστημα διδασκαλίας σε φροντιστήρια ανώτατης εκπαίδευσης), παρακολουθώντας επί χρόνια διάφορα τηλεοπτικά παιχνίδια τα οποία εμπεριέχουν ερωτήσεις γνώσεων, έχω εκπλαγεί από το άθλιο επίπεδο ιστορικών και γεωγραφικών γνώσεων (και κατ’ επέκταση πολιτικών) το οποίο χαρακτηρίζει την πλειονότητα των νέων ατόμων που συμμετέχουν σε αυτά. Οι δε εκφράσεις των προσώπων τους όταν τους ζητείται να απαντήσουν σε τέτοιου είδους ερωτήσεις είναι χαρακτηριστικό σημάδι της αδυναμίας τους να αντιληφθούν την κενότητα των γνώσεών τους, θεωρώντας πολύ φυσική την εν λόγω άγνοια.
Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα που αποκορύφωσαν την έκπληξή μου ήταν η περίπτωση νεαρού ατόμου κατοικούντος στην Αττική από το οποίο ζητήθηκε να αναφέρει πρωτεύουσες νομών της Πελοποννήσου και το οποίο, μεταξύ των άλλων άσχετων ονομασιών, απευθυνόμενο με ερωτηματική έκφραση στον παρουσιαστή, είπε: «Αθήνα;» Και το δεύτερο, η περίπτωση πρωτοετούς φοιτήτριας της Φιλοσοφικής (και αν θυμάμαι καλά του Ιστορικού Τμήματος), η οποία σε σχετική ερώτηση ανέφερε ότι αγνοεί τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως, αντί οι εκάστοτε υπουργοί Παιδείας να κόπτονται για την εισαγωγή νεωτερισμών στη διδασκαλία, κυρίως στη μέση εκπαίδευση, και για την ικανοποίηση των πιέσεων διαφόρων πόλεων και συντεχνιών για τη δημιουργία (με τη μετατροπή, μεταξύ άλλων, των ΤΕΙ σε ΑΕΙ) ολοένα και περισσότερο εξειδικευμένων ανώτατων σχολών (εξειδικεύσεων που κατά τη γνώμη μου είναι θέμα μεταπτυχιακού τίτλου – μάστερ σπουδών), θα ήταν καλύτερο να επικεντρωθούν στην αναθεώρηση επί το μεθοδικότερον των σπουδών στη μέση εκπαίδευση σε αυτούς τους τομείς, που τους θεωρώ απολύτως αναγκαίους για σωστή έξοδο και ένταξη των νέων στη μετασχολική κοινωνία.
Η σύγκριση των γνώσεων των ατόμων αυτών με εκείνες, απ’ ό,τι ενθυμούμαι, ακόμη και του προ πολλού αποβιώσαντος πατέρα μου, αποφοίτου του τότε σχολαρχείου, με λυπεί βαθύτατα.