Κύριε διευθυντά
Θα αναφερθώ πολύ συνοπτικά, και χωρίς αυστηρή επιστημονική διατύπωση, για τις μαύρες τρύπες που παρουσιάζονται στο σύμπαν. Οταν έχουμε άστρα με μεγάλη μάζα, η βαρυτική έλξη είναι δυνατόν να υπερισχύσει άλλων δυνάμεων που έχουν την τάση να κρατούν την ύλη του αστέρος μακριά και έτσι να προκύψει τελικά μια αναπόφευκτη κατάρρευσή του. Κατά την κατάρρευση του αστέρος το βαρυτικό πεδίο είναι τόσο ισχυρό, ώστε και το ίδιο το φως να μη δύναται να «δραπετεύσει»! Αυτά τα υπέρπυκνα «αντικείμενα» καλούνται μαύρες τρύπες και καθορίζονται από μία σειρά γεγονότων. Αναλυτικότερα, το φαινόμενο των μαύρων τρυπών λαμβάνει χώρα όταν ένας αστέρας εξαντλήσει τα καύσιμά του και καταρρεύσει βαρυτικά προς το εσωτερικό του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της «ζωής» ενός αστέρος υπάρχει μία δυναμική ισορροπία ανάμεσα σε δύο δυνάμεις: στη βαρυτική δύναμη που ασκείται προς τα μέσα από τον αστέρα και στη δύναμη που ασκείται υπό την πίεση των αερίων προς τα έξω. Αλλά καθώς «γερνά ο πυρηνικός κλίβανος» το κέντρο του αστέρος «τρεμοσβήνει» και τελικά παύει να λειτουργεί και έτσι ο αστέρας καταρρέει προς το κέντρο του.
Ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ λέγει ότι η κατάρρευση αυτή δύναται να είναι καταστροφική στο σύνολο της ύλης του αστέρα ή δύναται να καταρρεύσει σε ένα μέρος που ονομάζεται ανωμαλία. Η ανωμαλία αυτή περιβάλλεται από μια μαύρη σφαιρική επιφάνεια, η οποία ονομάζεται ορίζοντας γεγονότων, επειδή αναπαριστά το τέλος των γεγονότων που συνδέονται με το σύμπαν. Από τη στιγμή που «κάποιος» διασχίσει τον ορίζοντα, δεν θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει στον εξωτερικό κόσμο.
Η κατάρρευση ενός αστέρος προς το κέντρο του είναι η μαύρη τρύπα, όπως ονομάζονται αυτά τα «αντικείμενα» και τα οποία έχουν περίεργες ιδιότητες. Πάντως αυτά έχουν μάζα, ηλεκτρικό φορτίο και στροφορμή. Ας σημειωθεί ότι η ιδιομορφία στο κέντρο της μαύρης τρύπας δεν είναι ορατή στο εξωτερικό της, εξαιτίας του ορίζοντα γεγονότων που δεν επιτρέπει σε οποιοδήποτε φως να «δραπετεύσει».
Το βαρυτικό πεδίο μιας μαύρης τρύπας έχει τεράστια ένταση, ώστε τίποτα, ούτε ένα φωτόνιο, δεν μπορεί να διαφύγει από αυτή. Σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, οι αστροφυσικοί προέβλεπαν πολύ περισσότεροι αστέρες να μετατραπούν σε μαύρες τρύπες, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ λιγότεροι. Οι αστέρες που έχουν μάζα περίπου μεταξύ 1,4 και 3 της μάζας του Ηλίου δεν οδηγούνται σε μαύρες τρύπες. Στο κέντρο μιας μαύρης τρύπας η βαρυτική δύναμη γίνεται «άπειρη» και ο χρόνος εκεί φθάνει στο τέλος του, δηλαδή δεν προχωρεί πλέον. Ολοι οι αστέρες δεν γίνονται μαύρες τρύπες. Σε μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πάνω από μία μαύρη τρύπα η θερμοκρασία του περιβάλλοντος αερίου θα έχει φθάσει στους 10.000.000° Kelvin.
Κανένας δεν γνωρίζει ακριβώς γιατί ένας αστέρας με ιδιαίτερα μεγάλη μάζα χρειάζεται περίπου 20 ηλιακές μάζες για τον σχηματισμό μιας μαύρης τρύπας. Το τι επικρατεί σε έναν συνθλιβόμενο αστέρα, μέχρις ότου καταλήξει σε μαύρη τρύπα, δεν μπορεί να περιγραφεί και να αποδοθεί με επιστημονικούς όρους, λέξεις, παρομοιώσεις.
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ενα σώμα 75 Kg εάν υποστεί μια ισχυρότατη συμπίεση και γίνει 10-23 cm3, δηλαδή το σώμα γίνεται 10 δισεκατομμύρια φορές μικρότερο από το μέγεθος του πυρήνα ενός ατόμου, θα γινόταν μαύρη τρύπα! Εάν η Γη γινόταν μαύρη τρύπα –που δεν γίνεται– θα είχε περίπου το μέγεθος ενός μικρού σφαιριδίου διαμέτρου 1,80 εκατοστών και το κέντρο αυτής της ιδιόμορφης μάζας θα είχε, τρόπος του λέγειν, «άπειρη» πυκνότητα και θα επικρατούσε «άπειρη» ένταση του πεδίου βαρύτητας, ο δε χωρόχρονος θα ήταν «απείρως» καμπυλωμένος. Τέλος ας αναφωνήσουμε μετά του ψαλμωδού Δαβίδ: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας». Σημαντικά για τις μαύρες τρύπες γράφει στην «Καθημερινή» ο κ. Διονύσης Π. Σιμόπουλος.