Κύριε διευθυντά
Μνήμης έγερσις και μνημείου ανέγερσις το φωτογραφικό Λεύκωμα της «Κ» για το Επος του 1940-41. Τίμιας τόλμης θησαύρισμα ο πρόλογος του Ε. Χατζηβασιλείου.
Πέρα από τη ρητώς καταδικασμένη δικτατορική εκτροπή και βαναυσότητα, στέκεται η αλήθεια των γεγονότων. Η οποία καθομολογεί α) την αναμφισβήτητη (αν και τόσο μικροπρεπώς αμφισβητηθείσα) υπεροχή ως στρατηγικών σχεδιαστών και ηγετών των Ιωάννου Μεταξά – Αλεξάνδρου Παπάγου και β) τη συστηματική (και διαχρονικώς!) αμυντική (διπλωματική και στρατιωτική) προετοιμασία της χώρας.
Αλλά αυτά ανήκουν στην αρμοδιότητα της Ιστορίας. Η οποία παρακολουθεί την κίνηση του χρόνου και παραλαμβάνοντας από το παρελθόν και το παρόν τα συμβάντα και τα συμβαίνοντα τα προβάλλει και αενάως τα εγκαθιστά στο συνεχώς επερχόμενο μέλλον.
Ομως υπάρχει και ο ακίνητος χρόνος της στιγμής και της ψυχής – ο χρόνος της κάθε συνείδησης. Χρόνος που φέρει ανεξίτηλη πάνω του τη μεγάλη της έξαρσης και της έκστασης σφραγίδα. Της μεταρσίωσης σε μια μέθη ανείπωτη και ανεπανάληπτη, σε ένα ντελίριο ενθουσιασμού, ετοιμότητας για αυταπάρνηση και θυσία, συμμετοχής σε κάθε κάλεσμα της πατρίδας. Υπάρχει ο ακίνητος χρόνος που ζήσαμε εκείνες τις μέρες ακούοντας το ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου ή μοιράζοντας κάστανα και καρύδια στους φαντάρους που πεζή πήγαιναν στο Επταχώρι ή βλέποντας στον δημόσιο δρόμο το νοσοκομειακό αυτοκίνητο που μετέφερε τον τραυματία συνταγματάρχη Δαβάκη και τρέχοντας, το παιδομάνι της 1ης Οκταταξίου, πίσω του με τα χρυσάνθεμα του φθινοπώρου στα χέρια ή ακούοντας τα νέα για την απελευθέρωση της Κορυτσάς ή μαθαίνοντας πως πήραμε το Αργυρόκαστρο.
Γι’ αυτόν τον χρόνο δεν υπάρχουν λόγια ικανά να περιγράψουν την πυκνότητά του σε συγκίνηση ούτε τις υπερχρονικές του διαστάσεις. Ελάχιστοι πρέπει να υπολείπονται κάτοχοι και νομείς αυτού του χρόνου. Μακάρι να μπορούσαν να τον (επι)κοινωνήσουν στις γενιές που ακολούθησαν.