Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τα 95α γενέθλια, τον Ιούλιο που μας πέρασε, του μεγάλου και αγαπημένου μας Μίκη, θα ήθελα να μοιρασθώ (με πάρα πολλούς, πιστεύω) μια σκέψη που με απασχολούσε για κάποιες δεκαετίες και που εξωτερίκευα στα παιδιά μου. Μια σκέψη στην οποία κυριαρχούσε μια συγκεκριμένη εικόνα. Να έβλεπα έναν ψηλό άνδρα ντυμένο στα μαύρα να διευθύνει συναυλίες του στις μεγαλύτερες πόλεις της υφηλίου, με την ιδιότητα όμως του Προέδρου της Δημοκρατίας μας.
Ναι, τον Μίκη Θεοδωράκη, αυτόν τον Μεγάλο Ελληνα, τον ενωτικό, τον γενναίο πολιτικό (χωρίς να ανήκω στον χώρο του), τον γίγαντα του παγκόσμιου πολιτισμού και τον πιο αναγνωρίσιμο και αναγνωρισμένο Ελληνα διεθνώς.
Τι χαμένη ψυχική ανάταση και περηφάνια, αλήθεια…