Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας σχετικό άρθρο σας στην «Καθημερινή» (Τετάρτη 23-9-2020) σκέφτηκα να σας ενημερώσω για το πάθημά μου στις δικαστικές αίθουσες:
Ο πατέρας μου μεταβίβασε με άτυπη δωρεά (διά λόγου) ένα χωράφι που βρίσκεται στο δάσος του βουνού Δραγουντέλι στον Νέο Μαρμαρά Χαλκιδικής, δέκα (10) στρεμμάτων, στον εγγονό του και γιο μου Νικόλαο Σπανό.
Το δασαρχείο με αεροφωτογραφίες το βρήκε ότι ήταν 3,999 στρέμματα. Εάν το υπολόγιζαν 4 στρέμματα θα μπορούσε να κτιστεί σπίτι ή να πουληθεί.
Οι αεροφωτογραφίες έχουν κάποιο ποσοστό λάθους, αλλά δεν σημειώθηκε ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο απόκλισης.
Για τον λόγο αυτό έκανα αγωγή κατά του Δημοσίου και πρωτοδίκως δικαιώθηκα, ότι το χωράφι μάς ανήκει και είναι 10 στρέμματα.
Το Δημόσιο έκανε έφεση και το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης ενώ έκανε ένα χρόνο να την εκδικάσει, μία από τις 3 εφέτες εισηγήθηκε την απόρριψη της πρωτόδικης απόφασης.
Δεν μπόρεσα να καταλάβω τον λόγο της απόρριψης, όταν το ίδιο το κράτος (δασαρχείο Πολυγύρου) ενοικίαζε από τον πατέρα μου το χωράφι 10 στρεμμάτων και το καλλιεργούσε για πολλά χρόνια για την εκτροφή των άγριων ζώων.