Κύριε διευθυντά
Κάθε τόσο το ΚΚΕ προσπαθεί να αλλάξει την Ιστορία και για την απόδειξη του πιστεύω μου θα αναφερθώ σε δύο γεγονότα. Το ένα είναι η Μακρόνησος και οι «εορτές μνήμης για τους ήρωες-θύματα της αστικής τάξης». Αλήθεια, ποια ήσαν τα θύματα; Μήπως ήσαν τυχεροί όσοι βρέθηκαν στη Μακρόνησο αντί στα βουνά παίρνοντας μέρος στον αδελφοκτόνο πόλεμο που προκάλεσε το ΚΚΕ; Ακόμη λένε ότι έγιναν αγριότητες στη Μακρόνησο. Ρωτάω: Ποιες από τις αγριότητες που έγιναν στη Μακρόνησο μπορούν να συγκριθούν με το παιδομάζωμα ή τα στρατολογημένα ανήλικα κορίτσια που υποχρέωναν να πολεμούν; Το δεύτερο είναι μια στήλη που έστησε το ΚΚΕ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, μπροστά από τις προσφυγικές κατοικίες έναντι του γηπέδου του ΠΑΟ, στην οποία αναγράφεται: «Τιμή και δόξα στους ηρωικούς μαχητές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ ΕΛΑΣ τον Δεκέμβρη του 1944 ενάντια στην αστική τάξη και στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό».
Πώς μπορεί να ισχύουν τα παραπάνω όταν οι Σιάντος, τότε γραμματέας του ΚΚΕ, Ζεύγος κ.ά., στις 5 Απριλίου του 1945, σε ένα υπόμνημα που υπέβαλαν στον αντιβασιλέα και δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη», μεταξύ των άλλων ανέφεραν: «Εγινε ένα κίνημα που όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν έπρεπε να γίνει και έπρεπε να είχε αποφευχθεί». Ακόμη πρέπει να αναφερθεί ότι το ΚΚΕ, ύστερα από απόφαση της 4ης Δεκεμβρίου, προέβη σε συλλήψεις πολιτών εκτιμώμενες στις 15.000-30.000. Από αυτούς, πάνω από 1.000 δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους, αφού μόνο στο λιγνιτωρυχείο Περιστερίου πετάχτηκαν 300 άτομα και στην Αράχωβα, από την 6η των επιλέκτων φάλαγγα που ξεκίνησε από την Αθήνα με 163 άτομα, έφθασαν 150 και εκεί εκτελέστηκαν άλλα 13 άτομα.