Kύριε διευθυντά
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τουρκική επικράτεια και επιρροή εκτείνονται από τη Μεσόγειο και την Αφρική μέχρι το Πακιστάν, την Κασπία και το Αζερμπαϊτζάν. Οι στρατιωτικές παρουσίες της όχι μόνο σε Σομαλία, Λιβύη, Σουδάν, αλλά και στη Μέση Ανατολή (Ιράκ, Συρία και στο φιλικό της Κατάρ), στηρίζουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα μιας φιλόδοξης αναδυόμενης υπερδύναμης που δεν διστάζει να εμπλέκεται σε τοπικούς πολέμους.
Η Τουρκία έμπρακτα απαξιώνει τη συμμαχία του ΝΑΤΟ. Η αγορά των S-400 από τη Ρωσία και η τρέχουσα συνδιαλλαγή για ρωσικά αεροπλάνα τελευταίας γενιάς, αντί των F-36 που οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να της παραδώσουν, προδίδει απιστία στο ΝΑΤΟ, με το οποίο τη συνδέουν συμμαχικοί δεσμοί πολλών δεκαετιών, αλλά και σύγχυση στρατιωτικών στόχων, που αναιρούν κρίσιμες ισορροπίες.
Η Τουρκία συνομιλεί με την Κίνα, τη Ρωσία και τις Ινδίες στο σημαντικό Shanghai Cooperation Organisation για την τάξη πραγμάτων στην Ασία. Συμμετέχει σε επενδύσεις στις υποδομές του αχανούς, πάμπλουτου Καζαχστάν και δηλώνει παρούσα στις εμβόλιμες δραστηριότητες του Πακιστάν για ισλαμική κυριαρχία μεταξύ Αφγανιστάν και Ινδιών. Η Τουρκία συνδιαλέγεται με το Ιράν και με την τρομοκρατική Χεζμπολάχ δημιουργώντας εκρηκτικές αστάθειες στη Μέση Ανατολή, αστάθειες για τις οποίες έχει κατηγορηθεί από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Η Τουρκία αντιμάχεται το Ισραήλ και θεωρεί την Ιερουσαλήμ πόλη που ανήκει στους μωαμεθανούς.
Οταν συνομιλεί με τις υπερδυνάμεις του πλανήτη, ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία, ο Ερντογάν προβάλλει την Τουρκία σαν τη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί την τάξη πραγματων στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου προτίθεται να επιβάλει την ειρήνη της οθωμανικής αυτοκρατορίας (Pax Ottomana). Ο Ερντογάν ξεκάθαρα εντάσσει και την Ελλάδα στην οθωμανική τάξη πραγμάτων. Μέσα στα διεθνή αυτά πλαίσια, η Τουρκία θα αποφασίσει πότε και πώς θα διαρρήξει τις σχέσεις της με την Ελλάδα. Μια χώρα του Αιγαίου με διασκορπισμένη νησιωτική επικράτεια απέναντι στην τεράστια τουρκική ενδοχώρα δεν έχει πολλές επιλογές: θα πρέπει να συμβιβαστεί με την καλύτερη δυνατή διευθέτηση όρων συνύπαρξης και σχετικής κοινωνικής προόδου δίπλα στον παντοδύναμο γείτονά της. Αυτό ακριβώς εννοεί ο Ερντογάν με το προσφιλές του «καζάν-καζάν». Αλλωστε, μια τέτοια «win-win» κατάσταση επιδιώκει στη διχοτομημένη Κύπρο την τελευταία δεκαετία.
Με βάση την ανάλυση που προηγήθηκε, καθίσταται προφανές ότι ο Ερντογάν δεν επιδιώκει τη ρήξη με τη Δύση. Αντίθετα, επιδιώκει να ενταχθεί στην τάξη πραγμάτων του πλανήτη σαν δυναμικός συνεργάτης των Μεγάλων Δυνάμεων. Θέλει την Τουρκία διαχειριστή και εγγυητή της Ανατολικής Μεσογείου, ηγέτη και εκμεταλλευτή των δυνατοτήτων του γεωπολιτικού εναγκαλισμού τριών ηπείρων, επίκεντρο του σουνιτικού Ισλάμ που διαρκώς επεκτείνεται. Γνωρίζει άλλωστε ότι, οτιδήποτε και να συμβεί, η Τουρκία θα παραμείνει μεγάλη, αήττητη, αδιάσπαστη, ανεξάρτητη – σύμμαχος όποιας υπερδύναμης εκείνη επιλέξει να προσελκύσει.
Δεν θα σας εκπλήξει φαντάζομαι αν αυτό που εμείς οι Ελληνες θεωρούμε Ιστορία και αυτό που θεωρούμε παραλογισμό, μπορεί να προκαλεί την ακριβώς αντίστροφη θεώρηση στους Τούρκους γείτονές μας.