Κύριε διευθυντά
Το φιάσκο με τις μάσκες-φουστανέλες των μαθητών μού θύμισε ένα περιστατικό πριν από πολλά χρόνια. Με είχαν ορίσει πρόεδρο σε μια επιτροπή διαιτησίας για την προμήθεια ταινιών τηλετύπων για το Π.Ν. Ο προμηθευτής ισχυριζόταν ότι κακώς η επιτροπή παραλαβής είχε απορρίψει και δεν είχε παραλάβει τις ταινίες. Η ιστορία έχει ως εξής: Οι προδιαγραφές προέβλεπαν, μεταξύ άλλων, οι ταινίες να περιέχουν μια καθορισμένη ποσότητα ειδικού λιπαντικού για να μη χνουδιάζουν κατά τη χρήση τους.
Οταν τις παρέδωσε και η επιτροπή παραλαβής έστειλε δείγματα στο χημείο του Ναυστάθμου Σαλαμίνας για να ελέγξει αν καλύπτουν τις προδιαγραφές, το χημείο διαπίστωσε ότι δεν περιείχαν καθόλου λιπαντικό. Ετσι η επιτροπή δεν προχώρησε στην παραλαβή των ταινιών και στην πληρωμή του προμηθευτή και του ζήτησε να φέρει άλλες ταινίες, που να καλύπτουν και την προδιαγραφή του λιπαντικού.
Οταν έφερε την καινούργια παρτίδα και έγινε ξανά ο έλεγχος στο χημείο, αυτή τη φορά οι ταινίες ήταν «λάδι με λίγο χαρτί» και η επιτροπή τις απέρριψε ξανά. Ετσι ζήτησε διαιτησία μη μπορώντας να δεχτεί ότι τη μία φορά απορρίπτουν το προϊόν διότι δεν έχει λάδι και την άλλη επειδή έχει λάδι. Οταν ήρθε στην επιτροπή διαιτησίας και είπε την ιστορία του, τον ρώτησαν: «Πώς έβαλες το λάδι και σε τι ποσότητα;»
Η απάντησή του με άφησε άφωνο: «Τις έριξα σε μπουγέλα με λάδι, αφού μου είχαν πει ότι δεν είχαν λάδι!» Τον ρώτησα: «Χημικό έχεις στο εργοστάσιο;» Και πήρα δεύτερη αποστομωτική απάντηση: «Τι να τον κάνω τον χημικό; Τι ανάγκη τον έχω;» Οπως ήταν φυσικό, ξαναπήρε τις ταινίες του πίσω. Δεν γνωρίζω τη συνέχεια της ιστορίας με τις ταινίες. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι έχω φίλο εξαίρετο χημικό μηχανικό του ΕΜΠ, που εκείνη την εποχή έκανε ιδιαίτερα μαθήματα Χημείας σε μαθητές του γυμνασίου διότι… δεν τον είχαν ανάγκη βιομήχανοι σαν τον «τύπο» της ιστορίας μας.