Κύριε διευθυντά
«Πνιγμός η αναξιοκρατία» ήταν ο τίτλος της επιφυλλίδας του κ. Χρήστου Γιανναρά («Καθημερινή» 20.9.20).
Ομως σε ένα καθεστώς που σεμνύνεται να αυτοπαρουσιάζεται και να αυτοπροσδιορίζεται ως η «δημοκρατία τής πειθούς», είναι απολύτως αναμενόμενο να προκύπτει (διά της πειθούς) η κομπάζουσα αναξιοκρατία, διότι αυτό ακριβώς είναι το αποτέλεσμα της πειθούς, της θεάς – μάγισσας, η οποία φρόντιζε να μετατρέψει τον σοβαρό Λόγο σε ασόβαρο, τουτέστιν τον κρείττονα λόγο σε ήττονα, και αντιστρόφως. Δηλαδή το καλύτερο ως χειρότερο, τη θετική όψη των πραγμάτων ως αρνητική, το δίκαιο ως άδικο, το αληθές ως ψευδές και αντιστρόφως. Ηταν και ο λόγος που έκανε τον Θείο Πλάτωνα να διδάξει: «Πριν οι νέοι ασχοληθούν με τη ρητορικήν (με επιδέξιους δασκάλους τους Σοφιστές), θα πρέπει πρώτα με τη διαδικασία της Παιδείας, να έχουν καταστεί ενάρετοι. Διότι ρήτορες άνευ αρετής καθίστανται επιτήδειοι εις το κακουργείν» (Ξενοφ. Απομνημονεύματα, βιβλ. Δ, κεφ. 111, Πλάτωνος «Γοργίας» 502 Ε).
Η επιτηδειότητα εις το κακουργείν είναι το άμεσο αποτέλεσμα της πονηρίας με την οποία εξοπλίζονταν οι χειριστές των «δισσών λόγων», φθάνοντας μέχρι του σημείου να παρουσιάζουν το μαύρο για άσπρο. Αυτό δεν διέφυγε την προσοχή του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος είπε: «Εν αμίλλαις πονηραίς, αθλιότερος ο νικήσας» = όταν συναγωνίζονται οι πονηροί, αυτός που επικρατεί είναι ο χειρότερος όλων (Βασίλειος ο Μέγας, 6ος τόμος, σελ. 162, εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσ/νίκη 1973).
Συνεχίζοντας ο κ. Γιανναράς απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από το πολίτευμα της Δημοκρατίας, γράφοντας ότι «κάθε κοινωνία έχει ανάγκη από ηγέτες ευφυείς, επινοητικούς, συνετούς, οξυδερκείς» κ.λπ. κ.λπ. Μα κ. Γιανναρά, στη Δημοκρατία δεν υπήρχαν ηγέτες. Ηγέτης ήταν ο Δήμος, δηλαδή όλος ο λαός. Ολοι μαζί απεφάσιζαν, οι σοφοί και οι γιδοβοσκοί εξίσου. Οι ευφυείς με τους βραδύνοες, οι –όπως τους λέτε- «επινοητικοί» και «οξυδερκείς» με τους μη διαθέτοντες τέτοια ταλέντα.
Ο Πλάτων, στην Ζ΄ Επιστολή του, λέγει: «Οι κακοί άνθρωποι, όσο περισσότερο έξυπνοι είναι, τόσο και περισσότερο επιζήμιοι για το κοινωνικό σύνολο, γίνονται».
Γιατί στην από όλους ξεχασμένη Δημοκρατία, μία και μόνο μία ιδιότητα μέτραγε: Η Αρετή.