Κύριε διευθυντά
Από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός ακούμε το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, ξεκοκαλίζουμε εφημερίδες, έγκυρα περιοδικά. Τελευταία ήταν το αποκορύφωμα της νεκρολογίας –Οbituary – The Economist, τεύχος 22/10/2020– για τον Γάλλο δάσκαλο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Μετά το ατυχές φονικό στον καθεδρικό ναό της Νίκαιας με 3 θύματα, άκουσα σε ελληνικό ραδιόφωνο ότι η Γαλλία απαριθμεί 260 θύματα από τρομοκρατία εισερχόμενη λόγω μεταναστών.
Από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός υπερασπίζουμε τα δικαιώματα του ανθρώπου, τα δικαιώματα ελευθερίας, ισονομίας και όλων των δημοκρατικών ισορροπιών. Το αποκορύφωμα, η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας που επισκέφθηκε με σεβασμό στα ήθη των θυμάτων τις οικογένειές τους για συμπαράσταση μετά τις δολοφονίες σε τέμενος. Πόσες φορές το διαβάσαμε, πόσες φορές το ακούσαμε.
Η Τουρκία, φίλος της Ευρώπης, παλαιότερα εχθρός επί οθωμανικής κυριαρχίας όταν έφθασαν τα στρατεύματα στη Βιέννη τον 16ο αιώνα, αργότερα σύμμαχος της Μεγάλης Γερμανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, κρατάει στο έδαφός της έναν τεράστιο αριθμό προσφύγων-μεταναστών από τη Μέση Ανατολή, αλλά και άλλες χώρες, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Μπανγκλαντές κ.λπ. Δύσκολη υπόθεση.
Η Ευρώπη χιλιοπαρακαλεί την Τουρκία με τεράστια οικονομική υποστήριξη να κρατήσει αυτούς τους ανθρώπους που άνισα μεταξύ της δέχεται σιγά σιγά τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει όρια αυτή η ιστορία; Δεν μπορούν αυτοί οι άνθρωποι που έχουν τα ίδια μυαλά να ζήσουν σε άλλες φιλικές χώρες, όπως οι πλούσιες Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Κουβέιτ, Ομάν ή Μπαχρέιν. Ας αναλάβει κάποιος την πρωτοβουλία να το συζητήσει, να το κάνει. Aς μας αφήσουν ήσυχους με τα πιστεύω μας. Η ανοχή μας και η προθυμία μας έχουν ίσως όρια.