Κύριε διευθυντά
Αν δεν κάνω λάθος, εσείς στις πόλεις θα θέλατε να μάθετε για τη ζωή στο χωριό, ιδίως τώρα με τον κορωνοϊό. Να σας πω, λοιπόν, με δύο λόγια, μια και τα κανάλια ενδιαφέρονται μόνον αν έπεσε κανείς μας σε χαράδρα ή αν έγινε κανένας φόνος – οι λόγοι τιμής που είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν πια εκλείψει. Εν πρώτοις, κορωνοϊό δεν έχουμε, όχι γιατί είμαστε πιο προσεκτικοί, αλλά επειδή είμαστε αραιοί, κρατάμε τις αποστάσεις. Και αν δεν ήταν οι φίλοι μας οι Αλβανοί, θα είχαμε σβήσει παντελώς. Χαίρεσαι να τους βλέπεις να προκόβουν σε αγαθά και σε άλλα μεγέθη, π.χ. πληθυσμιακά, και λυπάσαι που εμείς φθίνουμε.
Ολοι δουλεύουν, άνδρες και γυναίκες, δεν υπάρχει ανεργία σ’ αυτούς. Δουλεύουν ακόμη Κυριακές και αργίες, αλλά δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν πατάνε στην εκκλησία. Εργοδότης τους, εμείς οι… συνταξιούχοι. Σχέση εργασίας άτυπη, χωρίς ασφάλιση, χωρίς ασφάλεια. Για φορολόγηση ούτε λόγος, εκτός, ίσως, από μια περίπτωση. Συγχρωτίζονται με τους γηγενείς στα καφενεία και στις ταβέρνες, αλλά μέχρις εκεί. Αγόρασαν γη, έχτισαν σπίτια με τα ίδια τους τα χέρια, απ’ τα καλύτερα. Εχουν σχεδόν όλοι ονόματα ελληνοχριστιανικά, αν και αβάπτιστοι. Ρώτησα τον Σωκράτη ποιανού μεγάλου ανδρός το όνομα κουβαλάει και μου απάντησε καταφατικά. Ενιωσα, όπως αντιλαμβάνεσθε, υπερήφανος ως Ελλην. «Του Socrates, του Βραζιλιάνου», μου λέει.
Τα παιδάκια τους κρατάνε το χωριό ζωντανό. Πηγαινοέρχονται με το λεωφορείο στην κοντινή Γραβιά, μια και το σχολείο όπου πήγαινα εγώ (180 παιδιά τότε, πέντ’ έξι δάσκαλοι) έχει κλείσει δεκαετίες πριν. Μερικά έβγαλαν πανεπιστήμιο –γιατί όχι, δωρεάν είναι–, αλλά δεν δυσκολεύονται να δουλέψουν χειρωνακτικά, ελλείψει εργασιών «λευκού κολλάρου», όπως λέγαμε κάποτε. Σήμερα (χθες), ακόμη και πρωθυπουργός κυκλοφόραγε(!) άνετος. Συμφωνώ, δεν είναι αυτό που μας έφταιξε. Αυτά τα πρωτοφανή συμβαίνουν σήμερα, δηλαδή τις τελευταίες δεκαετίες, στη μικροκλίμακα ενός χωριού της Κεντρικής Ελλάδας που έσφυζε κάποτε από ζωή. Δύσκολη μεν, ζωντανή δε. Ζωντανή ζωή! Πλεονασμός;