Κύριε διευθυντά
Οντας τακτικός αναγνώστης της «Καθημερινής», διαβάζω ανελλιπώς τα άρθρα του κ. Πάσχου Μανδραβέλη, τα οποία χαρακτηρίζει η ρεαλιστικότητα των επιχειρημάτων. Θα ήθελα όμως να κάνω ορισμένα σχόλια για το άρθρο «Νάρκες έξω από τη Σαλαμίνα». Σίγουρα το ναρκοθηρευτικό δεν θήρευε νάρκες. Είχε αποπλεύσει για αποστολή.
Πράγματι ο ναύσταθμος Σαλαμίνας βρίσκεται πλέον σε μία περιοχή που έχει αλλάξει ως προς τη ναυτιλιακή κίνηση, άρδην. Ομως πραγματικά, πλην των περιπτώσεων ομαδικού απόπλου/είσπλου πλοίων μιας διοικήσεως ή του συνόλου του στόλου (αρκετά σπάνιο), τι ποσοστό αποτελούν σε καθημερινή βάση ο είσπλους ή έκπλους μιας μονάδας σε σχέση με την υπόλοιπη ναυτιλιακή κίνηση (ακτοπλοΐα, ποντοπόρα, κρουαζιερόπλοια – ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες).
Δηλαδή ακόμη και αν μετακινείτο ο ναύσταθμος σε άλλη περιοχή, πόσο πιστεύετε ότι θα άλλαζε η ναυτιλιακή κίνηση στην ευρύτερη περιοχή του Σαρωνικού; Να σας θυμίσω ότι παρόμοιο ατύχημα τη δεκαετία του ’70 έγινε σε συνθήκες που καμία σχέση δεν έχουν με τις σημερινές (και στον αριθμό των πλοίων αλλά και στα μεγέθη/εκτοπίσματα που είχαν τότε).
Οσον αφορά τις συζητήσεις «για περικοπές αμυντικών δαπανών, κλείσιμο στρατοπέδων, κατάργηση άχρηστων βάσεων» εκτιμώ ότι δεν εννοείτε να κλείσει ο ναύσταθμος. Μάλλον μετακίνηση. Πληροφοριακά να σας αναφέρω ότι περί το 2000 που το Πολεμικό Ναυτικό επρόκειτο να προμηθευτεί τα ΠΤΜ Zubr, είχε γίνει μία έρευνα για δημιουργία μιας βάσεως κοντά στην 32 ΤΠΝ, μια και οι πεζοναύτες θεωρείτο τότε ότι θα μεταφέροντο με αυτά.
Η απάντηση από το υπουργείο Οικονομικών ήταν, ότι σε όλη την έκταση στον Παγασητικό και αρκετά νότια δεν υπήρχε έκταση του Δημοσίου για δημιουργία βάσεως και φυσικά λόγω έλλειψης χρημάτων ούτε συζήτηση για απαλλοτριώσεις. Σκεφτείτε λοιπόν τι απαιτείται για δημιουργία νέου ναυστάθμου.
Πέρα από αυτό ένας ναύσταθμος προϋποθέτει ορισμένα επιχειρησιακά χαρακτηριστικά, π.χ. θα πρέπει να βρίσκεται κάτω από μία ομπρέλα αεράμυνας. Και κυρίως, μια και αποτελεί ουσιαστικά κέντρο υποστήριξης των πλοίων, θα πρέπει να μπορεί να παρέχει υπηρεσίες logistics, άρα να βρίσκεται κοντά σε αεροδρόμια, εμπορικά λιμάνια για εφοδιαστικούς λόγους.
Σκεφτείτε το επιπλέον κόστος αν θα έπρεπε όλα τα υλικά να μεταφέρονται π.χ. στη Μήλο (μεγάλος φυσικός όρμος). Συν το γεγονός της εργασίας που προσφέρει σε συνεργαζόμενα συνεργεία, προμηθευτές ναυτιλιακού υλικού κ.λπ. στην ευρύτερη περιοχή Πειραιά/ Περάματος.
Τέλος δεν κατανοώ αυτό που είπε ο κ. Λασκαρίδης (του οποίου φυσικά την προσφορά στο Πολεμικό Ναυτικό αναγνωρίζω) ότι «η παραμονή [του στόλου στη Σαλαμίνα] εξυπηρετεί μόνο το να κοιμούνται τα πληρώματα στα σπίτια τους και να “μην ξεσπιτωθούν”». Καταρχήν η παραμονή εξυπηρετεί τα ίδια τα πλοία.
Ο ναύσταθμος δεν αποτελείται μόνο από προβλήτες. Αποτελείται κυρίως από συνεργεία που απασχολούν εκατοντάδες εργαζομένους, στρατιωτικό ή πολιτικό προσωπικό. Εκεί λοιπόν τα πλοία επισκευάζουν ό,τι βλάβη παρουσιαστεί στη διάρκεια κάποιας επιχείρησης.
Οσο για τα πληρώματα των πλοίων πού έπρεπε δηλαδή να κοιμούνται όταν το πλοίο δεν έχει αποστολή; Σε όλα τα ναυτικά τα πλοία που δεν επιχειρούν ναυλοχούν στους ναυστάθμους και οι οικογένειες κατοικούν στην ευρύτερη περιοχή αν όχι στον ίδιο τον ναύσταθμο.
Δηλαδή οι 200 ημέρες κατά μέσον όρο τον χρόνο που επιχειρεί μία φρεγάτα εκτός ναυστάθμου (σε ειρηνική περίοδο και όχι τεταμένων σχέσεων όπως τώρα) πόσο διαφέρει από το ξεσπίτωμα;
Αν τελικά το πρόβλημα είναι η παρουσία κάποιων πολεμικών στις προσβάσεις του λιμένος Πειραιά, μπορούν να εισπλέουν/αποπλέουν και από την άλλη πλευρά μέσω κόλπου Ελευσίνας και πόρου Μεγάρων.