Κύριε διευθυντά
Δέκα και πλέον μήνες διάβηκαν αφ’ ότου η λοιμική πανδημία δοκιμάζει ποικιλοτρόπως τις αντοχές και τους φόβους της παγκόσμιας κοινότητας. Αλλες χώρες περισσότερο και άλλες λιγότερο, αναλόγως της υπευθυνότητας και της σοβαρότητας των κρατούντων τα ηνία τους. Η δική μας πατρίδα δεν απετέλεσε εξαίρεση αν και, στην αρχή του κακού, κάποια στιγμή, φάνηκε να ροδίζει ελπιδοφόρα άνοιξη στα χρώματα του ελληνικού ουρανού και της θάλασσας.
Η οδυνηρή συνέχεια, μας είναι γνωστή.
Ομως, σκοπός μου δεν είναι η αφήγηση του οδοιπορικού και της βασάνου που βιώνουμε μέρα τη μέρα. Μήτε και στηλίτευση των αρνητών του ιού και των συνοδοιπόρων τους, που αλιεύουν στα όζοντα ύδατα της χωματερής του Διαδικτύου, όπου οι νοσηρές απόψεις και ερμηνείες του κάθε προβληματικού ανοήτου συμπαρασύρουν χιλιάδες ομοίους του.
Αμφότεροι αποτελούν αντικείμενα μελέτης και ανάλυσης της ψυχιατρικής και της κοινωνιολογίας.
Στο περιορισμένο πλαίσιο της στήλης των αναγνωστών της φιλόξενης «Καθημερινής», που μου αναλογεί, διακαώς επιθυμώ να εκφράσω, εν είδει γνωσιακής ψυχοθεραπείας, την αγανάκτησή μου προς όλους εκείνους τους δημοσιογραφούντες(;) παρουσιαστές οι οποίοι, καθημερινώς, ενσπείρουν τρόμο και φόβο μέσω των δελτίων ειδήσεων προς τους ατυχείς τηλεθεατές.
Θλιβεροί και μοιραίοι, συνεπικουρούνται από πληθώρα νεαρών «ρεπόρτερ», των οποίων η γλωσσική επάρκεια δεν πρέπει να ξεπερνάει τις 1.500 λέξεις, αν κρίνουμε από τα συμφραζόμενα, κακοποιώντας τη μοναδικότητα της ελληνικής γλώσσας, τρέμοντας κυριολεκτικά τις αιτιατικές, το τελικό σίγμα (ς) και το ευφωνικό νι (ν), μεταξύ άλλων βαρβαρισμών και σολοικισμών.
Με προκρούστειες τεχνικές και σχόλια, που θυμίζουν γριούλες των τριόδων, μεγεθύνουν και μεγαλοποιούν τα λεγόμενα των καθ’ ύλην αρμοδίων και υπεύθυνων επιστημόνων τους οποίους, επιπλέον, υποβάλλουν στη βάσανο αφελών ερωτήσεων, που συνήθως υποκρύπτουν δικούς τους φόβους περισσότερο, παρά των τηλεθεατών. Οταν το δράμα της γκροτέσκας ενημέρωσης φθάσει στην κορύφωσή του, ευθύς, οι οθόνες πλημμυρίζουν και κατακλύζονται από μακάβριες σκηνές και εικόνες, βγαλμένες μέσα από μονάδες εντατικής θεραπείας, εγχώριες και αλλοδαπές, όπου αφανείς εργάτες με άσπρες μπλούζες ξεπερνούν τα όρια της γνώσης και της τέχνης τους, στο όνομα της «πλέριας» ενημέρωσης και, μη έχοντας αντίλογο στο μονοπώλιο του μικροφώνου, με σαδιστικά μεγάλο «πρέπει», καλλιεργούν απόγνωση και φόβο, αγγίζοντας τις αρρωστημένες φαντασιώσεις του Λάβκραφτ και των ομοίων του, του γοτθικού μυθιστορήματος.
Κάποιες φορές, σκέφτηκα μήπως αυτή η επιμήκυνση της πραγματικότητας, μέσα από τα μονοπάτια του φόβου, αποβλέπει στον συνετισμό των «αντιφρονούντων» και απείθαρχων αρνητών!!! Μάλλον όχι, αφού οι αρνητές παραμένουν σταθεροί στον ονειρικό κόσμο της θολοκουλτούρας τους.
Δημοσιογραφία, μεταξύ άλλων, είναι και η τέχνη του γραπτού λόγου.
Πόσοι, άραγε, από τους προαναφερθέντες τρομολάγνους κήνσορες ανταποκρίνονται στην πιο πάνω θέση;
Ευτυχώς, οι εξαιρέσεις είναι πολλές και φωτεινές, αρκετές για να τιμήσουν τον χώρο της δημοσιογραφίας και της ενημέρωσης.
Υπομονή λοιπόν και κουράγιο, μέχρι την έλευση του ποθητού εμβολίου οπότε… «Εξέλειπαν δυνατόν εν Ισραήλ έως ου ανέστη Δεβόρα»!