Κύριε διευθυντά
Διάβασα το σχόλιο του κ. Σάκη Μουμτζή («Κ», 29.11.2020) με τον τίτλο «Θα δοθεί η ιδεολογική μάχη;» που καταλήγει: «Οι μεγάλοι ηγέτες –Θάτσερ, Ρέιγκαν, Μπλερ, Σρέντερ– την κατάλληλη στιγμή έκαναν την κρίσιμη στροφή αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. […] Ο πρωθυπουργός θα αποφασίσει αν θα υιοθετήσει τις προτάσεις Πισσαρίδη ή αν θα συμβιβαστεί με τον χρόνιο κρατισμό».
Οι προτάσεις Πισσαρίδη εμένα δεν μου θύμισαν ούτε Thatcherism ούτε Reaganomics, αλλά ας είναι…Ως προς αυτό που υπονοεί ο τίτλος, νομίζω ότι ο πρωθυπουργός έχει δώσει δείγματα γραφής ότι προτιμάει να αγνοεί το χρώμα της γάτας, αρκεί να πιάνει ποντίκια, οπότε μάλλον (ελπίζω και εύχομαι) θα απογοητεύσει τον κ. Μουμτζή όπως, για τον ίδιο λόγο, απογοητεύει κάθε τόσο τους της εξ αριστερών αντιπολίτευσης.
Δυστυχώς, οι πιστοί και των δύο ιδεολογιών εξακολουθούν να συγχέουν το μέγεθος με την αποτελεσματικότητα του κράτους. Αλλο κρατισμός και άλλο κράτος κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ως προς το ηγετικό «μέγεθος» των Θάτσερ και Ρέιγκαν παραθέτω από τη συνέντευξη του Φράνσις Φουκουγιάμα στον δημοσιογράφο George Eaton, του New Statesman, στις 17 Οκτωβρίου 2018.
Οταν ρωτήθηκε πώς είδε την αναβίωση της σοσιαλιστικής Αριστεράς στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ εκείνος απάντησε:
«Ολα εξαρτώνται από το τι εννοεί κανείς όταν μιλά για σοσιαλισμό. […] Αυτή η παρατεταμένη περίοδος, η οποία ξεκίνησε με τον Ρέιγκαν και τη Θάτσερ, στην οποία κυριάρχησαν ιδέες για τα οφέλη των μη ρυθμιζόμενων αγορών, είχε από πολλές απόψεις καταστροφικές συνέπειες» (η έμφαση δική μου).