Κύριε διευθυντά
Πρόσφατα διάβασα στην «Καθημερινή» άρθρο αφιερωμένο στη μνήμη του καθηγητή Δημήτρη Φατούρου.
Υπογράφεται από «καθηγητές Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας» και έχει στο κέντρο του, προφανώς εις ανάμνηση του έργου του καθηγητή, μια φωτογραφία πολυκατοικίας του 1957, μελέτης του Δ.Φ.
Δεν σας κρύβω ότι η φωτογραφία αυτή με συγκλόνισε όχι τόσο για την αισθητική του έργου του Δ.Φ., όσο για την αποτύπωση του εγκλήματος της καταστροφής του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, αλλά και των άλλων πόλεων της Ελλάδας την εποχή εκείνη.
Το τερατώδους μεγέθους επταώροφο του Δ.Φ. απεικονίζεται ανάμεσα σε δύο ταπεινά αλλά υπέροχα παραδοσιακά τριώροφα, τα οποία, αν έχουν επιζήσει της οικοδομικής λαίλαπας των δεκαετιών ’50-’70, θα πρέπει να έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα.
Είναι πλέον ανέφικτο να ρωτήσω τον καθηγητή Δ.Φ. αν την εποχή της μελέτης του γνώριζε τον χώρο που θα υλοποιείτο η μελέτη του, το πιο πιθανό είναι ότι θα γνώριζε, αλλά θα ήθελα να ρωτήσω τους ανώνυμους καθηγητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας: η αισθητική αυτής της φωτογραφίας δεν τους ενόχλησε, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο να περιληφθεί στα εγκωμιαστικά σχόλια για το έργο τού πιθανώς καθηγητή τους;
Παρότι η αισθητική των κτιρίων και των πόλεων θεωρείται από τα βασικότερα θέματα που σπουδάζουν και απασχολούν τους αρχιτέκτονες, δεν μπορώ να ξεχάσω την αναλγησία των αρχιτεκτόνων που εκφράστηκε από τη συμμετοχή τους στην καταστροφή των ελληνικών πόλεων και την ένοχη σιωπή του πανελληνίου συλλόγου τους την εποχή εκείνη.
Φαίνεται, δυστυχώς, ότι η αναλγησία στην αρχιτεκτονική αισθητική της εποχής εκείνης έχει αφήσει τα ίχνη της μέχρι την εποχή μας.