Κύριε διευθυντά
Αναδιφώντας, επ’ ευκαιρία(;) της καραντίνας, στα αρχεία μας, βρήκαμε ένα άρθρο του Ν. Μαραντζίδη («Καινά δαιμόνια στη γη του Θουκυδίδη» – «Καθημερινή» 1/11).
Εκεί ο καθηγητής, αφού μας θυμίσει τον κατά Θουκυδίδη διάλογο Αθηναίων και Μηλίων (που τελικά δεν «εμήδισαν» και κατεστράφησαν, ηρωικά όμως, από τη «Δημοκρατική» Αθήνα), ειρωνεύεται όσους υποστηρίζουν πως αν θέλουμε ειρήνη με την Τουρκία πρέπει να γίνουμε «Κράτος-αστακός, Βαλκανικό Ισραήλ», προτείνοντας (τι φριχτό!!) αύξηση στρατιωτικής θητείας, εξοπλιστικά προγράμματα-μαμούθ, έθνος σε διαρκή επιστράτευση, με νέους να υπηρετούν 2-3 χρόνια, χιλιάδες ανυπότακτους, και στρατεύσιμους που βάζουν «βύσμα» για να υπηρετήσουν στο… Πεντάγωνο.
Δεν διερωτάται καν πώς το Ισραήλ κατάφερε να αντιμετωπίσει τέτοια προβλήματα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα εθνικής υπερηφάνειας και άμυνας κατά δεκαπλασίου εχθρού (8 εκατ. Ισραηλινοί έναντι 80 εκατ. περικυκλούντων Αράβων), καταφέρνοντας ένοπλοι νέοι να διασκεδάζουν στα μπαρ με στρατιωτική στολή και το ούζι κρεμασμένο στον ώμο, αγόρια-κορίτσια, κάνοντάς το μάλιστα και «μόδα», και πώς έκανε «ντροπή» την αποφυγή της υπηρεσίας στα σύνορα, κάτι που άλλωστε νομοθέτησε η εδώ κυβέρνηση…
Τι σημαίνει το πανικόβλητό σας «έθνος σε διαρκή επιστράτευση», καθηγητά; Τι να κάνει ένα «έθνος σε διαρκή στρατιωτική απειλή;». Να μην εξοπλιστεί; Για ποια «κούρσα μας εξοπλισμών» γράφετε, όταν εμείς αφήσαμε σχεδόν ανεξόπλιστες τις Ε.Δ. μας (ούτε τορπίλες δεν έχουμε…), ενώ η γείτων Τουρκία έχει φτάσει από εξοπλισμούς στο φεγγάρι; Για να γλιτώσουμε τις μίζες –που εύκολα μπορούν να «καταργηθούν»– η λύση είναι να μην αγοράζουμε καν όπλα; Ούτε όμως «διπλωματία περικύκλωσης» να κάνουμε, μπας και «ρίξουμε λάδι στη φωτιά…» – απλά ας καούμε και μόνοι μας;
Η μαραντζίδειος λύση είναι να γίνουμε από ανταγωνιστές, συνεργατικοί με την Τουρκία», και έτσι «να ισχυροποιηθούμε!».
Ερωτώμεν: Πού βλέπει τέτοια προοπτική στη στάση της γείτονος ο αρθρογράφος; Δείχνει τίποτε στη συνεχή επιθετική, «casus belli» και μαξιμαλιστικών συνεχών διεκδικήσεων συμπεριφορά της, ότι κι αν πάρουν, ότι θα ηρκείτο σε μια τέτοια συνεργασία; (άσχετα από το τι λέει…)
Φοβούμεθα ότι ο καθηγητής Μαραντζίδης μάλλον μετατρέπει δικό του ηττοπαθή πεσιμισμό σε πρόταση για την Ελλάδα, ειρωνευόμενος τους «φουκαράδες» Μηλίους, αλλά πιθανόν, αν ερωτηθεί, και τους επίσης κατ’ αυτόν «φουκαράδες» Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, Διάκο στην Αλαμάνα, Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, Παλληκαρίδη και Σολωμού στην Κύπρο, και τόσους άλλους που δεν επέλεξαν –τι ανόητοι…– να γίνουν «Φινλανδοί»…