Κύριε διευθυντά
Ως απάντηση στο άρθρο του κ. Πάσχου Μανδραβέλη («Τα εθνικά συμπλέγματα», 05/12/2020) κατά το οποίο παρουσιάζονται (στο πρώτο σκέλος) οι Αγγλοι ιδιαίτερα α-complex-άριστοι σχετικά με την υιοθέτηση ξένων όρων ώστε να εμπλουτίσουν τη γλώσσα τους, θα ήθελα να τονίσω ότι η νοοτροπία τους αυτή είναι πάγια και γνωστή εκ των προτέρων. Είναι προσφιλής τακτική των Αγγλων να καρπώνονται ανενδοίαστα τον πολιτιστικό (και όχι μόνο) πλούτο των άλλων και να τον εμπορεύονται, ενίοτε προς ίδιον όφελος. Δεν διστάζουν μάλιστα να το κάνουν προφασιζόμενοι ακόμη και την προστασία του υφαρπαχθέντος αυτού πλούτου.
Τα Mάρμαρα αποτελούν τρανό παράδειγμα της «γενναιόψυχης» αυτής τακτικής που θυμίζει τη λαϊκή ρήση «να σε κάψω, Γιάννη, να σε αλείψω λάδι». Προφανώς και δεν τους ενοχλούν οι ελληνικοί όροι στην ιατρική ή οπουδήποτε αλλού, αφενός γιατί αυτοί προϋπήρξαν της αγγλικής εθνικής συνείδησης και αφετέρου διότι είναι πολύ εύκολο να δανείζεσαι από θέση ισχύος. Σκεφτείτε πως ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είχε απολύτως κανέναν ενδοιασμό να υιοθετήσει έθιμα πολιτισμών που είχε προηγουμένως κατακτήσει.
Θεωρώ πως είναι αναγκαίοι οι Μπαμπινιώτηδες και οι Ζολώτες σε αυτόν τον τόπο, για να τονίζουν από καιρού εις καιρόν τη σημασία του πολιτιστικού μας πλούτου και να προτάσσουν την ελληνική γλώσσα ως όπλο απέναντι στη δουλοπρέπεια. Διότι φαντάζει δουλοπρεπές το φαινόμενο που παρατηρείται εσχάτως να χρησιμοποιούνται ξενικές λέξεις –και δη αγγλικές– ως δήθεν λόγιες και ως must (ας μου επιτραπεί).
Η ελληνική γλώσσα εξάλλου είναι ιδιαιτέρως ανεκτική και φιλόξενη σε πάμπολλες λέξεις ξενικής προέλευσης, π.χ. τουρκικής.
Ας μη φτάσουμε όμως στο σημείο να νομιμοποιήσουμε με τη στάση μας την αυθαιρεσία των ξένων να αυτοπροβάλλονται ως προστάτες του εθνικού μας πλούτου. Αυτό ισοδυναμεί με εκχώρηση. Ας είμαστε οι ίδιοι προστάτες του πλούτου μας.