Κύριε διευθυντά
Η επιβεβλημένη καραντίνα λόγω πανδημίας μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε πράγματα εντός «του κελλίου της μετανοίας» μας ή του αναγκαστικού εγκλεισμού μας, αν προτιμάτε. Ετσι πλέον ονομάζουμε το σπίτι μας, χάριν αστειότητος, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουμε «ηθικόν ακμαιότατον» και το νευρικό μας σύστημα, το κατά δύναμιν, ήρεμo.
Ανάμεσα στα άλλα γενόμενα «εν δεσμωτηρίω», διαβάζουμε και, αν αξίζει τον κόπο, μελετάμε. Ξαναεμβαθύναμε λοιπόν σε ένα κατά τη γνώμη μας εξαίρετο βιβλίο, το «Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον» του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ. Είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον το κεφάλαιο όπου περιγράφεται τι υπέστη ο σκληρός εκπαιδευτής από ομάδα νεοσυλλέκτων τους οποίους είχε ταράξει στο καψώνι. Αξια μελέτης, ψυχολογικής και εγκληματολογικής, η αντίδραση των ειρημένων νεοσυλλέκτων. Πρόκειται ακριβώς για τους ίδιους στρατιώτες που εκτελούσαν πια διαταγές αλλά μέσα στο πνεύμα της φράσης «πριν εμείς ιδρώσουμε εκείνοι θα έχουν βραχνιάσει». Οι περιορισμοί και οι συνεχείς πιέσεις δημιουργούν κλίμα καταπίεσης, που στο τέλος δεν βγαίνει σε καλό, ακόμα κι αν έγινε νόμιμα και με καλή πρόθεση, κάτι που δεν παρηγορεί ιδιαίτερα όταν κατά τον Δάντη Αλιγκέρι «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». Είμαστε ακόμα «γύρω απ’ τη Σημαία», κουρασμένοι και εκνευρισμένοι, με τον νου να κάνει σκέψεις περίεργες και ερευνητικές, απόλυτα δικαιολογημένες. Εντέλει κάποτε άπαντες και άπασες θα εγκαταλείψουμε τη ματαιότητα των εγκοσμίων. Το θέμα είναι να φύγουμε με το κεφάλι ψηλά, ελεύθεροι πολίτες και όχι υπήκοοι ενός φόβου ή εκφοβισμού, ανάξιοι της Ιστορίας του Γένους.
Εν αναμονή εμβολίου σωτηρίας και πιστοί στον νόμο, με υπομονή εξαντλημένη.