Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώ το πινγκ πονγκ μεταξύ κυβέρνησης και ομάδων επαγγελματιών σχετικά με το τι θα ανοίξει ή… μισοανοίξει ενόψει των εορτών. Μέχρι τη λήξη του συναγερμού δεν θα έπρεπε να ανοίξει τίποτα, αλλά «ο κόσμος πρέπει να ξεδώσει», «έρχονται Χριστούγεννα», «οι υποχρεώσεις των καταστηματαρχών τρέχουν» κ.λπ. Παρακολουθώ δηλώσεις ότι «η οικονομία ανοίγει με πολύ προσεκτικά βήματα», «οι εκκλησίες θα ανοίξουν συμβολικά» κ.ο.κ. Ως δάσκαλος με πρωτάκια (παιδιά που δεν ολοκλήρωσαν σωστά το νηπιαγωγείο και που μόλις πρόλαβαν να αντιληφθούν την καθημερινότητα του δημοτικού) δεν παρακολουθώ παρόμοιες δηλώσεις από το υπουργείο ή τους συνδικαλιστές μας.
Δεν γνωρίζω το επιδημιολογικό φορτίο που θα έφερνε το άνοιγμα των μικρών τάξεων του δημοτικού, αλλά δεν άκουσα κάτι που θα απαλύνει την ψυχολογική και μαθησιακή επιβάρυνση των παιδιών. Με κάποιον τρόπο και τα μαθήματα γίνονται και οι μαθητές επικοινωνούν μεταξύ τους και οι τηλεδιασκέψεις αποκτούν μια εορταστική ατμόσφαιρα. Οταν όμως ο δημόσιος λόγος επικεντρώνεται στις ανάγκες των ενηλίκων, τι δηλώνει για την κοινωνία μας ότι «τα δημοτικά σχολεία δεν έχει νόημα να ανοίξουν στις 14 Δεκεμβρίου»;