Κύριε διευθυντά
Η χώρα μας έχει θαλάσσια και χερσαία σύνορα. Τα χερσαία μόνο στη Βόρεια Ελλάδα. Αυτό, δηλαδή η ευκολία διασυνοριακής εισόδου και εξόδου εργατών γης, και άλλων, από χώρες με υψηλό επιδημικό φορτίο, είναι μία από τις διαπιστωμένες αιτίες για την εκθετική αύξηση των κρουσμάτων στους παραμεθόριους νομούς-περιφέρειες της χώρας. Σε αντίθεση με τον Νότο όχι και με τη Θεσσαλία, όπου επίσης παρατηρήθηκε μεγάλη αύξηση. Αλλες αιτίες –όπως οι συνωστισμοί, τα πολυάνθρωπα νεανικά και τα γαμήλια πάρτι και οι θρησκευτικές και άλλες εκδηλώσεις– καταγράφηκαν τόσο στον Βορρά όσο και στον Νότο. Αλλά, υπό το φως αυτής της διαπίστωσης, τροποποιείται η γωνία παρατήρησης του φαινομένου, όταν διαβάζει κανείς στην «Κ» της Κυριακής 6 Δεκεμβρίου τα εξής:
«[…] αυτό που με απασχολεί ιδιαίτερα είναι αυτό το σχίσμα των κρουσμάτων ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο. Πιστεύω ότι ιδιαίτερα στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, το χάσμα αυτό δεν είναι επιδημιολογικό, αλλά έχει και γεωγραφικά, πολιτισμικά χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να δούμε με μεγαλύτερη προσοχή.
»Ενδεχομένως να έχει να κάνει με μια διαφορετική στάση ζωής, με άλλες κοινωνικές, οικονομικές και πολεοδομικές δομές. Αλλά θέλει να προσέξουμε αυτήν τη ζώνη της Ελλάδας να μη βιώσει ένα είδος απομόνωσης ή δυσάρεστης διαφορετικότητας που θα οδηγούσε ενδεχομένως στην έξαρση άλλων στοιχείων που δεν είναι τόσο αθώα».
Οι επισημάνσεις αυτές οφείλονται στον κ. Ρωμανό Γεροδήμο, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Μπόρνμουθ της Νότιας Αγγλίας και παρατίθενται σε δημοσίευμα της κ. Μαργαρίτας Πουρνάρα της «Καθημερινής». Και ναι μεν, είναι γνωστό ότι «αυτή η ζώνη της Ελλάδας», ασχέτως κορωνοϊού, «βιώνει» (ή δεν της απολείπουν οι αιτίες να νομίζει ότι βιώνει) «ένα είδος απομόνωσης ή δυσάρεστης διαφορετικότητας». Κάποιοι περιγράφουν τα πράγματα με τη γλαφυρή αλλά προδήλως υπερβολική εικόνα της… Ελλάδας που έχει τους μαστούς στον Βορρά και το στόμα στην Αθήνα. Ασφαλώς δε, οι σκέψεις του κ. Γεροδήμου αποκαλύπτουν έναν γόνιμο προβληματισμό. Αλλά νομίζω ότι και εδώ υπάρχει υπερβολή. Ιδιαίτερα στη λέξη «σχίσμα» που ανακαλεί ερμηνευτικές προσεγγίσεις απολύτως αντίθετες με τη σύγχρονη και ακμαία παν-ελληνική πραγματικότητα της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας. Ετσι κι αλλιώς όμως, είναι τόνωση της εθνικής αυτοσυνειδησίας η διαπίστωση ότι οι διαπρέποντες Ελληνες του εξωτερικού κρατούν διαρκώς αναμμένη στην καρδιά τους την καντήλα της αγάπης τους για την πατρίδα.